Ik ben nooit ziek. Althans, dat beweerde ik tot enkele jaren terug altijd. Wie nu ‘griep’ in mijn zoekmachine intypt, krijgt toch enkele logs terug waar ik vertel dat ik vroeger nooit ziek was, maar tegenwoordig af en toe wel. En ja hoor, het was weer eens zover.
Als ik vroeger begon te sniffen, was het steevast vanwege een milde allergie tegen huisstofmijt en ongetwijfeld nog een hoop andere dingen die ze nooit hebben kunnen achterhalen. Als ze niet weten waarvoor je allergisch bent, zeggen ze steevast huisstofmijt. Een nutteloos antwoord is immers altijd nog geruststellender dan geen antwoord. Daarnaast kun je met huisstofmijt nooit de fout ingaan.
Nu ben ik onderhand op een leeftijd waarbij ik mijn allergie ben ontgroeid. De laatste keer dat ik proestend het leven doorging vanwege stoffigheid, was vorig jaar bij de verhuizing. De dader was volgens mij toen de nieuwe vloerbedekking. het duurt altijd even voordat zo’n ding uitgeplozen is.
Maar donderdagavond, tijdens de commissievergadering, ging mijn hoofd allengs dichter zitten. En toen ik de wakker werd deed alles ronduit pijn. En dat terwijl ik die ochtend zelfs gewekt werd met een kop koffie, aangezien Jaap me kwam ophalen om te werken aan het decor voor Breda Barst.
Ik heb me niet laten kennen. Ik heb niet eens al te zielig gedaan (ècht, een klein beetje maar) en ben gewoon aan de slag gegaan. Ik ben immers nooit ziek, hooguit een beetje iebelig. Een thermometer in m’n aars steken? Ik heb wel wat beters te doen. En nu geen flauwe homo-opmerkingen maken. Die had ik zelf ook wel kunnen bedenken.
