Het behoort tot de grotere raadsels van het leven. Of op zijn minst van Breda Barst. Hoe kan een decor-ploeg van drie mensen, waarvan er één niet wil leiden, de tweede niet helder kan communiceren en de derde nergens van af weet, desondanks op tijd een festivalterrein hebben ingericht. Je zou bijna gaan geloven in goddelijke interventie.
Vrijdagmorgen, acht uur. De nacht was kort, aangezien na de raadsvergadering gisterenavond nog de laatste hand gelegd moest worden aan de decorstukken voor popfestival Breda Barst. Om kwart voor acht zou de club bij mij koffie komen drinken. Dat werd half negen. Om negen uur stonden we in het park. Dat had acht uur moeten zijn. Het lijkt een slecht voorteken, maar was het allerminst.
Velen keken argwanend naar de decor-groep, die met vereende krachten en een stuk of vier paar extra handen het park langzaam veranderde in een sprookjesachtig kleurenfestijn vol kolossale libellen. En een informatiestand oprichtte die alle eerdere informatiestands deed verbleken, zo blok hij uit in schoonheid. Zou de decorgroep dit jaar tijdig haar werk afhebben, daar waar we op eerdere edities vaak tot een uur voor het einde van het festival nog bezig waren met de aankleding van één of ander? Het antwoord was een volmondig ‘ja!’. Zaterdagmiddag, twintig seconden voor vijf, stapte Jaap van de onderste sport van de ladder af nadat zij zojuist de laatste libelle zorgvuldig tegen een boom had gebonden.
Breda Barst 2006 behoort inmiddels tot één van de meest geweldige edities ooit: het weer was precies goed en er viel geen druppel regen. Toen ik op zondag dwars door het veld liep drong het ineens tot me door: de affiche was ijzersterk en vijfentwintig duizend vrolijke bezoekers, jong, oud, genoten intens van het festival
Toen op zondagavond elf uur de Infidels hun laatste noten hadden gespeeld, hadden we twee geweldige festivaldagen achter de rug. Voor tal van vrijwilligers begon toen pas het echte werk: het Valkenbergpark moet ook weer worden opgeruimd. Opnieuw gesjouw met electriciteitskabels, hekken, decorstukken en steigerpijpen. Na drie uitputtende dagen kan zoiets alleen maar op karakter. Gelukkig hebben we dat.
Eén gedachte over “Homo Erumpens Maxima – 15 t/m 17 sep. 2006”