De laatste vergadering van de organisatie van popfestival Breda Barst voor het festival. Veel koppen koffie, eindeloze herhalingen van het rijtje ‘very important things you’re most likely to forget’ en de slotvraag: ‘zullen we voor de zekerheid toch nog één keertje bij elkaar komen voor het festival’. Nee. Het rijtje vermeende vergetelijkheden zou alleen maar langer worden.
Men zou zeggen dat na elf jaar een organisatie eigenlijk amper meer hoeft te vergaderen. Draaiboeken kunnen met een simpel copy-paste worden aangepast aan de nieuwe editie en de takenpakketten zijn dermate duidelijk uitgelijnd dat iedereen precies weet wat wanneer te moeten doen. De werkelijkheid is anders. Al is het maar omdat mensen vergeetachtige wezens zijn, vooral wanneer een bepaalde taak uitgevoerd dient te worden.
Dit tot grote ergernis van vooral de voorzitter, die soms het gevoel heeft meer een kinderjuf te zijn dan de organisator van een serieus popfestival. De werkelijkheid gebied te zeggen: hij is beiden. Wij, de niet-voorzitters, zijn laks, vergeten dingen, bewaren alles tot het laatste moment, praten door elkaar heen, maken grappen en zijn vervelend. Breda Barst is het grootste wonder van de stad Breda.
Hey selcuk ontving me rooster ivm Breda Barst en zag dat we samen staan. Ik zie je dan wel weer en gooi er tegen mij maar van de boute opmerkingen uit “Vriendschap” is inderdaad een moeilijke kwestie en als je 5 echte vrienden hebt ben je geprezen!!
[sÇ: met vijf vrienden hoef je in ieder geval niet veel weg te geven]
En het grootste wonder is dat het toch (voor de bezoeker althans) zo gladjes verloopt en een jaarlijks feest is.
[sÇ: Hallelujah]