Hij is nu officiëel niet meer van mij. Dag Ford. Bedankt voor de mooie jaren die we samen deelden.
Het is het einde van een tijdperk. Mijn Ford Escort en ik waren een onverslaanbaar duo. Klapbanden weerstonden we gezamenlijk. Urenlang tuurden we samen over het gitzwarte asfalt. En we vonden het allebei leuk als er af en toe een knappe jongen op de passagiersstoel zat. De Ford heeft misschien wel meer intieme momenten meegemaakt dan goed is voor een escort.
Maar ons partnerschap is voorbij. De contracten zijn ontbonden. Hij werd te duur. Hij kwam niet meer door de keuring. Niet dat zijn uiterlijk nou zo vervallen was, maar kennelijk was zijn innerlijk behoorlijk verrot. En daar gaat het uiteindelijk allemaal om.
Nog een keer zat ik ik aan, op en in hem. Vroeg mijn meest waardevolle bezittingen terug, ceedees, autoradio, carkit. En keek nog één keer achterom. My beloved monster. Ik zal hem missen.
Eén gedachte over “Homo Valedicens – vr 6 oct. 2006”