Na afloop van de wandeling gisteren belde Gert me op. Of ik mee wilde doen. Ik antwoordde bevestigend. Na op de kop af tien jaar was ik wel weer klaar voor een paddo-trip.
Kerstmis is altijd zo’n moment waar we allemaal een beetje tegenop zien. Dus wat is er idealer dan op kerstavond is een reis naar hallucinatie-land te nemen. En de inrichting van huize Joris en Liesbeth vormt dan ook nog eens de ideale trip-omgeving, met aan de ene muur een groen-wit jaren ‘60 behang met bloemkoolmotief, een bar met bruin jaren ‘70 patroontje en weer een derde wand met grote gekleurde vlakken in de tinten rood, oranje en geel. Om over het kleurrijke tafelkleed op de eettafel en de spacy lamp met de kleuren paars, groen en rood nog maar niet te spreken.
De paddo’s hakten er vrij snel in. Na verorbering probeerde Gert nog een joint te draaien (je weet maar nooit), maar gaf die poging al vrij snel op. Ik kon het karwij nog net voor ‘m afmaken, maar toen ik daarna een slok uit mijn met water gevuld Hoegaardenglas wilde nemen, was ik ook weg. Vol verbazing keek ik naar de verschillende kleuren licht die in de zes hoeken van het glas samensmolten tot kleuren waarvan Flexa niet eens weet dat ze bestaan.
Toen ik een kwartier later uit mijn glas kroop, aanschouwde ik de omgeving met een herboren bewustzijn. Best leuk interieur, alhoewel het beter zou zijn als alle meubels gewoon stil zouden blijven staan. Intussen had de rest van de groep een ogenschijnlijk nog uren durende lach-kik op het Perzisch tapijt, dat voor het gemak ook kon drijven, omdat dat de moeite van het bouwen van een vlot zou besparen. Ondertussen bleef de joint onaangeroerd liggen als icoon van de normale wereld die we de komende uren nog even zouden buitenslapen.
Drijfnat werden we, al beven we droog. Nee, je hebt niet in je broek gezeken, dat zit allemaal in je hoofd. In de huiskamer werd het flikkeren van de kaarsjes uitvergroot, alsof een wolkendek zich met hoge snelheid over het plafond voortbewoog. Joris bedacht dat het wel een goed idee was om een tv-programma te ontwikkelen waarbij de mensen in het huis de kijkers konden wegstemmen. Ik vond dat er muziek uit hoofdkussens moest komen. Waarom zou je er anders je oor opleggen?
Langzaam maakten de noten van de Blue Note-platen plaats voor de intense klanken van de Pixies. Liesbeth zat op een geheel eigen level. Het licht veranderde opnieuw van intensiteit. Met gesloten ogen bekeek ik de caleidoscoop van licht-echo’s die mijn hersenen mij voorschotelden. Gert had een NAC-sjaal om. Dirk draaide de klok nogmaals om. Buiten was het al kerstmis.
Na tien redenen bedacht te hebben om de Avro te vernietigen, begon de diepzinnige fase. Joris was al behoorlijk Zen, terwijl ik een lijst aan het opstellen was van slechte ideeën. Als je alle slechte ideeën hebt weggestreept, blijft vanzelf het enige goede idee over, was de gedachte. Ik gaf de exercitie op toen ik me realiseerde dat alles relatief was. Maar ook weer niet.
Contrasterende gedachten kaatsten tussen de binnenwanden van mijn schedel heen en weer. Het werd verwarrend, beangstigend zelfs. Het leven is zo ingewikkeld, er kan zoveel fout gaan, dat het een wonder is dat alles zolang goed gegaan is. De fase van twijfel, verwarring en angst. Bij elkaar een kwartier misschien, maar het leek een eeuwigheid te duren. Gert leidde me af met de vraag wat er op herfst rijmt. Na een diepe zoektocht in het mij beschikbare vocabulaire kwam ik tot een antwoord: ‘Kerfstok rijmt op herfst, ok?’.
Het werd rustiger. De kleuren vervaagden. Ongeveer gelijktijdig ontwaakten we uit onze cocon. We ontbeten met Suikerbrood. Dirk ging naar bed, Gert pakte een pilsje voor hemzelf en voor mij. Af en toe flitste nog even het gevoel van de trip voorbij, als een steeds vager wordende echo. Op tafel lag nog steeds de onaangeroerde joint. We hebben ‘m niet meer opgerookt.
Rond een uur of half zeven lag ik op bed. De rest van de eerste kerstdag was ik opvallend timide.
Geniaal! Eindelijk is het raadsel van het herfst-rijm opgelost.
[sÇ: een kleine stap voor een mens, maar een grote sprong voor de mensheid.]