Het leven van een raadslid gaat niet altijd over rozen. Het raadslidmaatschap in Breda heet een part-time functie te zijn, iets wat je naast je reguliere werk doet. Er worden echter opvallend veel bijeenkomsten overdag gepland.
Het zou een dag van vergaderen worden. Allereerst ’s ochtends een bijeenkomst met het Internet campagneteam en vervolgens ’s middags een overleg van de klimaatwerkgroep. Daarna moest ik me haasten om tijdig in Breda te zijn, aangezien daar om vijf uur een discussiebijeenkomst over het cultuurdebat (sic!) zou beginnen. Dat betekende dat ik rond een uur of drie al naar Utrecht Centraal moest afreizen om op tijd te zijn. En dan had ik me al neergelegd bij het feit dat een beetje fatsoenlijke avondmaaltijd er bij in zou schieten.
Om kwart over drie rinkelde de telefoon. De cultuurbijeenkomst van vanmiddag ging niet door. De desbetreffende ambtenaar die een presentatie zou geven, kon namelijk niet. Wel nondeju, dacht ik. Dus ik had gewoon nog door kunnen blijven werken.
„Maar we de bijeenkomst verplaatst naar woensdag de 14e”. „Zeker weer om vijf uur”, vroeg ik licht geagiteerd. De secretarieel medewerker aan de andere kant van de lijn antwoordde bevestigend. In mijn hoofd vormden zich woorden die de voorzitter van de bond tegen het vloeken spontaan een hartinfarct zouden bezorgen. Dat kost me dus weer een halve werkdag.
Ik heb me er de rest van de terugreis onevenredig aan lopen ergeren dat de agenda van één ambtenaar zo’n acht politici in gijzeling houdt. Zou zo iemand nu niet gewoon om half acht nog even een presentatie kunnen houden? Of zou de onregelmatigheidstoeslag dan te zwaar op de gemeentebegroting drukken? En zouden de maatschappelijke kosten daarvan nu echt opwegen tegen de kosten van mijn onafwendbare maagzweer?
Vervelend hoor, die raadslieden die niet begrijpen hoe belangrijk de inbreng van een ambtenaar is.
[sÇ: ook vervelend: ambtenaren met een negen-tot-vijf menialiteit; of negen-tot-twaalf, op vrijdag.]