Daar ik de dag ervoor eerst zonder stemkaart en vervolgens – nadat ik terug was gegaan om die te halen – zonder sleutels van huis was gegaan, bleef ik, na onze nachtelijke escapades in Amsterdam, op het Dwarspand in Utrecht slapen.
Onthouden van elke vorm van luxe of zelfs maar een luchtbed, bleef er voor mij weinig anders over dan de vloer als matras, mijn scheerwollen jas als deken en een stapel oude NRC’s als kussen. Ik werd dan ook niet bijster prettig wakker de volgende morgen.
Nu zou dat allemaal niet vreselijk erg zijn geweest, indien ik, zoals te doen gebruikelijk na een verkiezingsdag, ook daadwerkelijk vrij had gehad. Helaas had ik me gecommitteerd aan het geven van een gastcollege op de Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer. Daar hadden de dame en heer docent een dubbel educatief doel mee voor ogen. Allereerst inzicht geven in de politiek-bestuurlijke afweging die voorafgaat aan een te nemen verkeersbesluit. En ten tweede, het opdoen van debatvaardigheden. Dus of ik ze aan de hand van een stelling ook nog eens met elkaar in debat wilde laten gaan.
Ik wilde het eerst allemaal maar op de automatische piloot doen, maar eenmaal geconfronteerd met een klas vol enthousiaste – of althans, niet geheel ongeïnteresseerde – studenten, vond ik dat ik dat toch maar niet kon maken. Daarnaast had ik een gewaardeerd GroenLinks-lid en oud NHTV-student om mij door de moeilijkste momenten heen te helpen.
Zowaar, ik had af en toe zelfs het gevoel dat het fantastisch ging.
Fantastisch???? Je was zelfs zo op dreef dat ik nog geen eens tijd had om DWARS te promoten
[sÇ: Geef politici een podium en ze maken een one-manshow.]