Uiteraard was het een straf van God voor mijn ledigheid. Want als ik nu gewoon om vijf uur mijn nest was uitgekomen, was er niets aan de hand geweest. Maar ik moest er zonodig een uurtje of twee langer in blijven liggen. En daardoor ging alles mis.
Ik reis zo min mogelijk in de spits. Derhalve reis ik of met de eerste trein naar Den Haag, of pas na de spits. Alles daartussenin is een garantie op een coupé vol luidruchtig bellende mensen die alleen maar in de weg zitten op het moment dat ik een pagina van de NRC wil omslaan. Vandaag reisde ik na de spits. Of althans, dat was ik van plan.
Door een seinstoring reed mijn Intercity niet. En uiteraard was het weer eens volstrekt onbekend wanneer de eerste trein naar Den Haag weer zou gaan rijden. De stoptrein reed wel, maar, zo zou blijken, niet verder dan Dordrecht. Daar strandde ik. De NS had geen vervangend vervoer geregeld.
Gelukkig had ik nog net genoeg strippen op de strippenkaart in mijn verder lege portemonnee, want de pinautomaat op Dordrecht was ook uitgevallen. En dus stapte ik in de propvolle streekbus, die mij, in slakkentempo voortdralend door het Hollandse landschap in ongeveer zestig minuten naar Rotterdam Zuidplein bracht. Ik ging zitten op één van de weinige overgebleven lege plaatsen, naast PvdA-kamerlid Attje Kuiken, die met dezelfde vertraging werd geconfronteerd. Een krant lezen was er, gezien de gebrekkige ruimte om pagina’s om te slaan en de sociale verplichting met het desbetreffende kamerlid een gesprek aan te gaan, niet bij.
Eenmaal op Zuidplein reisden we per metro verder naar Rotterdam Centraal. Half zwart in mijn geval, aangezien ik nog maar één strip op mijn kaart over had. In Rotterdam stapten we op de eerste trein naar Den Haag. Toevallig de intercity uit de richting Breda. De eerste intercity uit die richting die weer reed.
Het zijn allemaal kleine probleempjes, onbeduidend zelfs, als je ze vergelijkt met het grote wereldleed. Toch vraag ik me op zulke momenten af waarom het leven soms zo’n lijdensweg is.
Ach, het was weer eens een andere manier van Breda naar Den Haag te reizen. Past een beetje in de aparte slowfood, slowread trend. SlowTravel?
[sÇ: I live life in the fast lane.]
haha, best een beetje lijden zo in de ochtend naast mij in de trein. ik wist niet dat jij zon passie had voor het schrijven van blogjes over de trein! groetjes het kamerlid
[sÇ: haha, nee hoor. Het lijden zat ‘m niet in jou maar in de vertraging. Maar euh, ik wist niet dat Kamerleden tijd hadden om mijn blog te lezen ;) ]