Al die tijd had ik ze bewaard. Dat ze ooit weggegooid moesten worden, wist ik wel. Maar ik was eigenlijk van plan om dat niet zomaar te laten gebeuren.
Onder mijn bijzettafel liggen al maanden twee stapels kranten. Het zijn kranten in verschillende stadia van gelezenheid. Van sommigen zijn de bijlagen nog ongelezen, van weer anderen is zelfs het eerste katern slechts vluchtig oogebladerd. Een enkeling is zelfs nog geheel maagdelijk. Eén ding hebben ze allen gemeen. Ze hebben nooit de aandacht gekregen die ze verdienden.
Het zijn kranten uit drukke momenten, die terzijde zijn geschoven met de gedachte ‘daar kom ik later nog wel aan toe’. Maar dat moment is nooit gekomen. De kranten verstoften, moesten het afleggen tegen actuelere versies van dezelfde avondkrant. De twee stapels zaten gevangen in het ondankbare niemandsland tussen actualiteit en geschiedenis.
Ik bekeek nog eens de stapel, zocht de bijbehorende datum. November 2006, was te lezen op de bovenste krant van de ene stapel. Februari 2007, zo las de ander. De data correspondeerden met de verkiezingscampagnes van de afgelopen tijd.
Voor de laatste maal verplaatste ik de stapel. Zonder trots verdwenen ze in het donkere gat van de oud-papierbak. Waarna ze zullen worden vermalen tot nieuw papier en als nieuwe krant opnieuw bij mij op de mat zullen ploffen. Een krant die ik wèl zal lezen. Ten minste, als het opnieuw een NRC zal worden.
