Café de Kleiner Wereld is een klein, piepklein cafeetje dat gebouwd tegen de Grote Kerk van Breda. Er zijn een paar tafeltjes waar alles bij elkaar misschien vijftien mensen aan kunnen zitten. Iedereen die noodgedwongen staat, staat eigenlijk ook per definitie in de weg.
In Café de Kleine Wereld hangt naast de garderobe kapstok ook een beeldscherm. Daarop kunnen mensen nummers uitkiezen, die vervolgens in de wachtrij geplaatst worden. Een jukebox zonder kwartjes. En vrijwel altijd goede muziek.
Café de Kleine Wereld is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby van de uitbaatster. Leuk mens. Zal vanaf volgend jaar regelmatig tegen de klanen moeten zeggen: „Daar is de tap en daar is de kassa. help jezelf maar want ik ben effe buiten roken.” Ook café’s zonder personeel moeten vanaf volgend jaar aan het rookverbod mee gaan doen. Iets wat wettelijk volgens mij trouwens helemaal niet deugt.
Ondertussen was de gemeente Breda bezig met het verwijderen van fietsen. Al eerder was aangekondigd dan ‘verkeerd gestalde’ fietsen weggehaald zouden worden en ze hielden woord. Verontwaardigd sloegen we het tafereel van af en aan rijdende opleggers met of zonder fietsen gade. Nederlanders hebben het niet zo op overheden die er met hun fiets vandoor gaan. Maar onze verontwaardiging was van korte duur.
Niets kon ons deren. Guido vierde zijn verjaardag en het witbier vloeide rijkelijk uit de tap. In Café de Kleine Wereld zing versluierde een blauw rookgordijn de grote en kleine wereldproblemen.
Tja, we hebben natuurlijk ervaring met een gezaghebber die er zo’n 65 jaar geleden al met onze fietsen vandoor ging.
Was er toen maar meer witbier geweest …
[sÇ: hefe weisse zeker?]
hmmm ich liebe weissbier..