Toen ik ‘s ochtends wakker werd was ik doodmoe. Het voelde alsof ik een virusje onder de leden had en de symptomen onderschreven dat.
Ik was eerder die nacht ook al een aantal keren zwetend en misselijk wakker geworden. En de ironie wilde dat ik juist vroeg naar bed was gegaan om de volgende dag fit op te staan. Ik had namelijk een belangrijke afspraak waar ik me nog een beetje wilde voorbereiden. Daar kwam weinig van terecht. Ik draaide me weer om en bleef tot ver na de middag liggen.
Enigszins aangesterkt en zelfs nog met een boterham achter de kiezen, wist ik de afspraken in mijn agenda die dag nog wel af te werken. Dat gold ook voor de vergadering van de Commissie Bestuur die avond, waarop onder andere het horeca-sluitingstijdendebat weer eens een vervolg kreeg. Er is, zo was de conclusie, een stevige meerderheid voor het per 1 februari verruimen van de openingstijden van de horeca tot drie uur ‘s nachts. Ik heb dat zelf die avond nog proberen te vieren met een bokbiertje, maar het smaakte niet. Ik kapte een medicinale Jägermeister achterover en keerde huiswaarts.
Ik zou zeggen, van harte beterschap Selçuk, maar aangezien dit stukje al dateert van 6 december, vermoed ik dat je intussen alweer helemaal beter bent?
[sÇ: ik proest hooguit nog wat na.]
Dat is ook precies wat ik wilde schrijven….
[sÇ: aaaaarghhh.]