De zelfverkozen eenzaamheid werd in Dordrecht al verstoord toen een medereiziger net mijn coupé uitkoos om tijdens de reis in door te brengen. Ze was gelukkig wel stil.
In Rotterdam vervoegde zich een potige dame bij ons in de coupé. Die heeft moeten rennen, dacht ik even, toen ze snuivend en ademend binnenstapte. Om onduidelijke redenen bleef de trein vervolgens tien minuten stilstaan, waardoor het geluid van de ademstroom door haar luchtwegen al snel een onwelkome aanwezigheid werd in de in mijn beleving toch al veel te volle treincoupé.
Toen de vrouw na vijf minuten nog steeds een voor dat tijdstip onverdraaglijke herrie maakte, begon ik te vermoeden dat er iets anders aan de hand was. Het was geen gebrek aan conditie, maar een defect aan de neusvleugels dat debet was aan deze nietsontziende akoestische ordeverstoring die zich tot overmaat van ramp ook weigerde aan te passen aan de cadans van de rijdende trein.
‘Dit is verdomme een stilte-coupé’, wilde ik de mevrouw toeschreeuwen, maar een fatsoenlijke opvoeding weerhield me daarvan. Geheel volgens de boeddhistische leer probeerde ik de mevrouw te overtuigen door zelf nog zachter en stiller te ademen. Het was tevergeefs. Nog vijfentwintig minuten was ik veroordeeld tot het aanhoren van de Rotterdamse mevrouw die net zo goed een luchtcompressor had kunnen zijn.
Als je zo graag in je eentje in een coupe wil zitten en stilte wil, ga dan eerste klas zitten. Een man van het volk die niet eens zn trein wil delen…..
[sÇ: ja maar… het was een stilte-coupé.]
Je had haar anders een kussen op het gezicht kunnen drukken zoals bij Samira Adamu, tijdens haar uitwijzing?
[sÇ: met gevaar voor eigen leven, dat dan weer wel.]