Ver na vijven, toen de reünie eigenlijk al afgelopen was en in navolging van leraar Engels Hans Martens, was de gehele kantine tot rookzone verheven. Ons werd vriendelijk gevraagd naar de aula te gaan, waar de plakkers zich verzamelden.
Zoals gewoonlijk op zo’n moment deed iedereen zijn best de in overvloed aangeschafte bonnen aan de door leerlingen bemande bar nog in te ruilen voor een laatste biertje. Maar na enkele rondjes werd de tap onverbiddelijk afgekoppeld. Zelfs de immer vrolijke rector Cor Clarijs kreeg het niet meer voor elkaar om nog een biertje te regelen. Wat resulteerde in een korte verkenningsmissie onzerzijds.
Enkele minuten later kwam conciërge Jan Bloemink terug met een fles witte wijn, had ik via via en fles rosé weten te scoren en arriveerde rector Clarijs met een gekaapte fles rood. In chronologische volgorde dronken wij in een tijdsbestek van een half uur dan ook eerst de witte, vervolgens de rosé en tot slot de rode wijn op. Waarna rector Clarijs als een legeraanvoerder zijn arm vooruitstak en de legendarische woorden „en nu naar Parkzicht” uitsprak. Gezagsgetrouw volgden wij de rector.
