Soms zeggen mensen iets dat ze niet zo bedoelen. Zo heeft raadslid Mieke Vossenaar ooit, bij een discussie over het hoger onderwijs, gepleit voor een campus, waar ‘de studenten elkaar dan kunnen bevruchten’. Jhe kunt de het gegrinnik in raadzaal op zo’n moment goed voorstellen.
Deze keer was het de wethouder financiën die, laat ik dat voorop stellen, een prima relatie heeft met zijn vriend. De discussie ging over een gemeentelijke garantstelling aan verzorgingstehuis Elisabeth. Zij hadden die garantstelling van de gemeente nodig omdat geen bank de benodigde lening anders wilde verstrekken. De commissie sprak over de voorwaarden die daaraan verbonden zouden moeten zijn.
Op de vraag in welke situatie men bij de wethouder terecht zou kunnen, antwoordde hij als volgt: „als ze niet op de markt kunnen klaarlomen met hun behoefte kunnen ze bij mij terecht.” D’66-raadslid Vos en ik keken elkaar aan, maar hielden onze serieuze blik aanvankelijk in de plooi. Twee vertegenwoordigers van het CDA hadden daar meer moeite mee en proestten het uit. Vos en ik hielden het vervolgens ook niet meer.
De wethouder, zich niet bewust van de dubbelzinnigheid van zijn opmerking, zette zijn betoog zonder blikken of blozen voort.
