Niet geheel ten onrechte sta ik, zoals de Burgo het ooit omschreef, te boek als een langslaper. De ambtenaar van Burgerzaken vond het kennelijk een goed idee om mij voorzitter te maken van het stembureau op het NS-station, dat anderhalf uur eerder open ging dan de rest.
De keet die voor de gelegenheid op het station stond had weliswaar wel een verwarming, maar was voor de rest verstoken van de broodnodige luxe, zoals een koffiezetapparaat. Gelukkig was er een vriendelijke ambtenaar die ons later die ochtend een thermoskan kwam brengen. Het hielp ons de dag door.
‘s Avonds, bij het tellen der stemmen, zag ik de stapel van GroenLinks steeds groter en groter worden. Groter zelfs dan welke andere stapel ook. Met 25,9% van de 424 uitgebrachte stemmen stond GroenLinks eenzaam bovenaan, gevolgd door D66 met zon 21%. Gezien de bijzondere locatie van het stembureau niet representatief voor de landelijke uitslag, maar zeker bemoedigend. En nu maar hopen dat het hoofdstembureau mij niet verdenkt van verkiezingsfraude.
Tegen twaalven pakte ik de trein naar Den Haag, waar in Café De Supermarkt een steeds gezelliger wordend GroenLinks-feestje plaats vond. Een derde Europese zetel lee steeds waarschijnlijker. Een trendbreuk voor GroenLinks en een verdiende beloning voor alle mensen die zich drie slagen in de rondte hebben gewerkt voor de campagne: de eerste verkiezing in tien jaar waarbij GroenLinks weer iets wint.
De winst van de PVV kon ons even helemaal niet deren.
Was Nederland maar het Station van Breda.
[sÇ: zo lelijk?]
Zo links-progressief-liberaal
[sÇ: daar is niks lelijks aan.]