Het is rustig in het Kamergebouw. Vorige week waren er nog heel wat collega’s druk in de weer met het opruimen van hun bureau, het wegwerken van de in de loop van het jaar gegroeide stapels of het afhandelen van te lang onbeantwoord gelaten mailtjes. Deze week was het rustig. Je kon op de gang een kanon afschieten zonder dat de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding het zou opmerken.
De Kamerfractie draait met minimale bezetting. Er is één beleidsmedewerker van dienst, één secretarieel medewerker van dienst en, ik zei de gek, één voorlichter van dienst. En wellicht vraag je je af wat we zoal doen gedurende die warme zomerdagen die dagelijks vragen om een lange lunch in de buitenlucht, ver van computer en e-mail.
We stellen vragen namens Kamerleden die er niet zijn, geven een reactie op vragen van journalisten die nieuws proberen te maken dat er niet is, voor kranten of programma’s die een publiek proberen te bereiken dat er ook al niet is.
Het reces tart elk godsgeloof. De leegte is materie geworden, het woord vleesloos.
