Hoera, hoera, eindelijk was het zover. Het nieuwe Bodyguard-magazine was uit. Eindelijk kon ik weer lezen over alle enge ziektes die je als homo kunt en zult krijgen. En deze keer extra hoera, aangezien ik er zelf ook in stond.
Oké, ik moest me wel eerst door de hiv en hepatitisvarianten A t/m G heen werken, maar ergens achteraan het blad vond ik mezelf dan toch op, ik moet eerlijk zeggen, een foto die niet helemaal verschrikkelijk is. Samen met de mij tot dat moment onbekende collega-bloggers Thomas en Tom. Be Nice en breng eens een bezoekje.
update april ’08: inmiddels bloggen Thomas en Tom beiden niet meer. Tom, omdat hij het niet leuk meer vond, de reden van Thomas weet ik niet.
En aangezien ikzelf natuurlijk ook ontzettend interessant ben, wil ik jullie de begeleidende tekst in het blad ook niet onthouden. Waarbij ik overigens vooraf al aankondig dat ik me niet kan herinneren ooit gezegd te hebben dat ik me met een condoom identificeer.
Blogbusters
Toen ik met bloggen begon, was dat voor mij een manier om verantwoording af te leggen over mijn politieke werk. Dan kan de kiezer zien waar je mee bezig bent. Geleidelijk verschoof mijn blog naar mijn persoonlijke leven. Ik ben meer dan fractievoorzitter van GroenLinks in Breda. Soms schrijf ik nog over politiek, maar dat zijn niet de meest gelezen stukjes.
Mijn homoseksualiteit is geen rode draad in mijn blog. Dat is maar één facet van mij: homo, half-Turks, politicus, blogger. Ik ben geen blog gestart om eens lekker uit de kast te komen. Dat heb ik al lang geleden in de echte wereld gedaan.
Boven aan mijn site staat een foto met daarop wandelschoenen, een krant, lege bierflesjes en condooms. Dat is een reflectie van wie ik ben. Maar het is natuurlijk wel in scène gezet en lichtelijk aangedikt voor de foto, haha. De slogan ‘whatever, whenever, have a nice day’ is de ondertitel van My Own Private Idaho. Hij verwoordt hoe ik in het leven sta. Ik sta niet te lang stil bij problemen.
Ik ben vrij open op mijn blog, maar terughoudend als het over anderen gaat en bij vertrouwelijke informatie uit de gemeenteraad. Ik word niet meteen bestormd sinds ik een blog heb. Maar het helpt wel een beetje. Bloggen is vrij informeel, waardoor je makkelijk benaderbaar bent. Het is heel toegankelijk. Dat is het mooie ervan. Kijk, soms moet je je frustratie en woede kwijt en dat doe ik ook in mijn blog. Maar ach, bij een avondje stappen in de kroeg gooi ik er ook wel eens iets uit wat ik beter niet had kunnen zeggen. Volgens de statistieken krijg ik zo’n 100 tot 150 bezoekers per dag. Ik weet niet of het klopt, sommige mensen zijn misschien alleen op zoek naar een plaatje of zo. Wel reageer ik altijd als mensen een bericht plaatsen. De bezoekers zijn heel verschillend: sommigen zitten in de politiek, anderen heb ik leren kennen bij het stappen.
Natuurlijk speelt ijdelheid een rol bij het schrijven van een weblog. Maar ja, ik denk dat je sowieso ijdel moet zijn om de politiek in te gaan, dat is geen wereld voor verlegen mensen.
Elke log begint met ‘homo’ en dan een Latijnse vervoeging. Zoals ‘homo absens’, de afwezige mens. Ik moet altijd in een woordenboek naar de woorden zoeken. Inmiddels ben ik wel door mijn Latijnse woorden heen, maar ik blijf bloggen tot mijn dood. Het is een soort dwangneurose geworden.
