In de laatste uitzending, gisteren, van het Omroep Brabant-programma Een Robbertje Bartol van 2005 werd mij gevraagd een column over het jaar 2005 te schrijven. Ik heb anderhalf jaar een wekelijks column gehad; nu ben ik een speciaal columnist voor bij bijzondere gebeurtenissen. Zoals bij de moord op Van Gogh of, zoals nu, het einde van 2005. De column ging over de nationale ziekte onder politici en andere machtswellustelingen: pluchekleven.
Goedenavond, daar aan de andere kant van de Radio,
Wellicht weet U dat ik politicus ben. Raadslid in Breda welteverstaan. Niet een vak om ontzettend trots op te zijn. Slechts enkelen doen hun werk met inzet en overtuiging. De meesten gooien er wat mij betreft met de pet naar. Het interesseert ze niet. Ze zitten op het pluche en daarmee is voor hen de klus eigenlijk al geklaard. Hierbij dan ook een lijstje van de grootste plucheklevers van 2005.
Het pluchekleven begon in januari, toen de meest leugenachtige presdident van de Verenigde Staten aan zijn tweede ambtstermijn begon.
In februari moest Ruud Lubbers van het pluche af, omdat ie een tets op de billen van een medewerkster had gegeven. Het waren vooral de Verenigde Staten die de druk op de ketel hielden en een aftreden eisten, om zich zo te ontdoen van een vluchtelingencommissaris die voor de verandering wèl begaan was met het lot van mensen.
In maart was het Paus Johannes Paulus II die afscheid nam van zijn pluche. De laatste weken van zijn leven bracht hij door in zijn bed. Gelukkig was Kardinaal de Rat er om in april zijn plek in het pluche op te vullen. Alhoewel, vele vrouwen, homo’s en andere ruimdenkende mensen zijn een stuk minder blij met de conservatief-Roomse opperpaap die tot aan zijn dood de scepter mag zwaaien.
In Mei en Juni wordt in respectievelijk Frankrijk en Nederland de Europese Grondwet weggestemd. Plucheklever Balkenende verdedigde die grondwet nog met de historische woorden ‘als de grondwet wordt afgestemd, sta ik in Europa in mijn hemd’. Voor veel twijfelende ja-stemmers de ultieme reden om de grondwet toch af te wijzen. Had de opperkwezel aangekondigd op te stappen bij een ‘ja’ voor de grondwet, dan had deze het ongetwijfeld wèl gehaald. Zelfs in Frankrijk.
Juli: de daders van de aanslagen in London en de moordenaar van Theo van Gogh mogen de rest van hun leven blijven zitten. Niet op het pluche, maar in de cel. Overigens bleef Tony Blair wèl op het pluche zitten, ook al was hij verantwoordelijk voor de dood van een onschuldige, zwarte inwoner van London, die door de politie werd doodgeschoten.
In augustus waaide en spoelde in New Orleans al het pluche weg, door de orkaan Katharina. Ook in Nederland zat er even niemand op het pluche, want het was reces. Een duur politiek woord voor vacantie.
In september veroverde de truttige en niet bijster slimme Angela Merkel het pluche op haar mediagenieke, maar weinig populaire concurrent Gerhard Schröder. De CDU van Merkel moest daarvoor echter wel een coalitie sluiten met diezelfde SPD, dus het zijn eigenlijk twee paar billen op één stoel. En met de kont van Merkel zit dat best wel krap.
In oktober blijft Rita Verdonk vrolijk op het pluche zitten, ondanks dat onder haar verantwoordelijkheid elf asielzoekers zijn omgekomen door een brand in het cellencomplex op Schiphol. De elf doden zijn kennelijk slechts een klein detail, want Verdonk vindt nog steeds dat er ‘zeer adequaat’ gehandeld is.
In November waren er rassenrellen in Frankrijk, sneeuwstormen die Nederland lam legden en wordt zo’n beetje de hele Amsterdamse onderwereld omgelegd. Desondanks denkt niemand erover om op te stappen.
En tot slot december: hoewel niemand de meest belachelijke spellingshervorming sinds de uitvinding van het Nederlands ziet zitten, blijven zowel de nieuwe regels als de Taalunie vrolijk op de pluchen stoel van hun ivoren toren zitten. Hoe anders ging dat met Peter R. de Vries, die vrijwillig heeft besloten zijn carrière in de politiek vroegtijdig te beëindigen wegens gebrek aan steun. Voor hem geen pluche. Hij is daarmee wat mij betreft de positieve uitzondering van het jaar. We zullen hem missen in de politiek.
Want zo gaat dat in de wereld van de macht. Het corrumpeert, het werkt verslavend en vrijwel niemand neemt vrijwillig afstand. Slechts de dood of de Verenigde Staten krijgen dat voor elkaar. Ik wens iedereen een gezond en pluche-vrij 2006.
