Cbi vierde zijn verjaardag. Ook al was het alles behalve zijn verjaardag. Eigenlijk was het meer dat hij iets meer dan een jaar geleden als een vaatdoek in de Daniël de Hoedkliniek lag om een portie nieuw beenmerg in zijn lijf gemetseld kreeg.
Het feestje in de voormalige pastorie van de Gerardus Majellakerk begon als een eetfeestje, met een tafel vol stampotten en andere, meer exotische door de gasten meegenomen gerechten. Gradueel veranderde het samenzijn in een drankfeestje, met in mijn geval een combinatie van bier, cava en rosé. En toen, dankzij de aanwezigheid van een akoestische gitaar, werd het ook nog een meezingfeestje met kampvuurrepertoire. Ouderwets wellicht, maar wel erg gezellig.
Mijn bijdrage aan het eetfestijn, ik meen me te herinneren dat we zoiets vroeger een Amerikaanse fuif noemden, volgde pas rond een uur of twee. Ik ging ervan uit dat mensen tegen die tijd wel zin hadden in en vegetarische hotdog, uiteraard met mosterd, ketchup en gebakken ui-ringen. Die veronderstelling bleek juist, waarmee het Amerikaanse gehalte nog wat verder omhoog geschroefd werd.
Nu was het geval dat de meeste mensen bij de feestjes van Cbi vroeger tot tegen de ochtend bleven, om vervolgens ergens in een slaapzak te kruipen en de volgende middag gezellig met elkaar een meesterlijk ontbijt te nuttigen. Maar Brabant is tegenwoordig aangesloten op het nachtnet, waardoor veel mensen ergens halverwege de nacht besloten richting station en richting huis te gaan. Slechts vier mensen bleven dit maal overnachten. Een beter argument tegen nachtnet is niet te bedenken.
Pas rond drie uur ‘s middags stak ik in de zolder van de pastorie mijn hoofd uit de slaapzak, wakker geworden door een schroefboormachine. Kennelijk had ik eerder al door het kerkgezang van de ochtendmis en de heavy-metalmuziek van één van de huisgenoten heen geslapen. Pas rond de avondschemering keerde ik, samen met de laatste twee overblijvers, richting station. Lang leve Cbi. Een beter argument voor het invullen van een donorcodicil is niet denkbaar.