Bleeh, wat voel ik me beroerd. Ik ben tot ver over drieën in bed blijven liggen. Mijn ceremoniële verplichting op mijn werk (aanwezigheid bij een officiële contractondertekening met bijbehorende borrel) heb ik laten schieten. Alleen balen dat ik niemand meer te pakken kreeg om me af te melden, alleen maar voice-mails, die ik dan ook maar allemaal heb ingesproken.
Die avond was ik ook een soort halve ceremoniemeester op de verjaardag van politiek kameraad Christ Crul (76). Dat kon ik dus echt niet meer een uur van te voren afzeggen, al had ik het graag gedaan. Met enige moeite heb ik me op de fiets gehesen. Met nog veel meer moeite kwam ik enkele uren later weer thuis, om zo rond een uurtje of negen maar weer mijn bed in te duiken.
