Had een onverwachte vrije dag en het grote genoegen van onverwachte vrije dagen is dat je de avond ervoor zo ongenadeloos lang in de kroeg kunt blijven hangen. Ik kwam gewoontegetrouw dus maar weer eens niet te vroeg uit bed. Ik heb het grootste gedeelte van de dag gebruikt om thuis eens wat puin te ruimen en oude dossiers weg te gooien. Ik heb ooit eens beloofd van zo’n actie een ‘before’ en ‘after’ foto te maken, maar dat ben ik opnieuw vergeten. Troost je met de gedachte dat het nog wel een keer gebeurt: hoewel ik me telkens weer voorneem om het nooit meer een rotzooi te laten worden, gebeurt het op de een of andere manier toch altijd weer.
Die avond was ik, althans, dat vond ik zelf, ongekend opgewekt. Heleen Westhoff van de Stichting Behoud Heilig Hartkerk kwam langs om te praten over de stand van zaken rond dit op het nippertje geredde monument. In het kort is die als volgt: het pand blijft staan, maar niemand houd zich op dit moment bezig met het inlopen van het achterstallig onderhoud van de laatste vijftien jaar. Want hoewel het pand al die tijd gekraakt is door een aantal goedwillende krakers die kleine reparaties zelf uitvoeren, het fatsoenlijk repareren van een twee jaar geleden weggewaaid dak lukt ook deze handige jongens niet. Daarnaast wil iedereen nu onderhand ‘ns weten wat er met het pand moet gaan gebeuren. We hebben er schriftelijke vragen over gesteld.
