We hadden standdag. In Scheveningen, in Oscar’s, een strandtentje naast het foeilelijke Carlton-hotel. Een dagje vrij, zei U? Niets van dat. De Kamerfracties, Europafractie, fractiemedewerkers en bestuursleden van GroenLinks kwamen bijeen om de campagnelijn voor de komende verkiezingen uit te stippelen. En geen van de genodigden kwam in zwemtenue.
Goed, er werd tussen de bedrijven door best ook veel gelachen. We zijn immers een vrolijke en gezellige partij. Maar tot laat in de middag werd er ook serieus gewerkt. Overal in Oscar’s waren werkoverlegjes, deelsessies en bilateraaltjes gaande. Om over de plenaire sessies met heuse powerpoint-presentaties maar niet te spreken.
Maar aan het eind van de middag was er ook nog wat ontspanning. Op het Scheveningse zand werd gevolleyd en gevoetbald. Hoewel ik slecht kan voetballen, deed ik ook even mee. Eventjes, omdat ik al snel merkte dat mij conditie het niet toeliet lang te rennen in het mulle zand, maar ook omdat ik mijn teen enigszins bezeerd had aan de schenen van Kamerlid Kees Vendrik. Wiens schenen, zo merkte ik, net zo hard zijn als zijn financiële doorberekeningen.
Veel te laat arriveerde ik thuis in Breda, al waar ik achter de pijnlijke ontdekking kwam dat ik mijn eerste sportblessure in mijn leven had opgelopen. Politiek is een kwetsbaar vak.
Gôh, wat heb jij lange tenen !
[sÇ: Nou ja zeg.]