Een hectische dag op de Tweede Kamer. Niet alleen moesten de leden van de nieuw gekozen Tweede Kamer geïnstalleerd worden, er was ook een debat over een generaal pardon voor de 26.000 asielzoekers. Tussendoor moest Femke honderden boeken signeren als cadeau voor nieuwe GroenLinks-leden.
De installatie liep niet geheel vlekkeloos. Ons nieuwe kamerlid Tofik Dibi had enkele dagen eerder de deadline voor het nalopen van zijn personalia gemist, waardoor voor hem een aparte beëdigingsprocedure moest worden doorlopen. Hij moest voor zijn beëdiging zelfs speciaal naar voren komen. Politici doen alles om exctra onder de aandacht te komen, moet je maar denken.
Tussen de bedrijven door was de stemming vooral erg vrolijk. Zo vrolijk dat Femke tussen het signeren door nog even haar ongezouten commentaar gaf op mijn rood geverfde haar (zie onder). Het debat over de 26.000 asielzoekers verliep traag, maar dat de uitkomst positief zou zijn, was van te voren al aardig in te schatten. De nieuwe Tweede Kamer ondersteunt namelijk in meerderheid het generaal pardon. De vraag was alleen: hoe reageert Verdonk?
Het debat eindigde met een motie voor een generaal pardon. Dat het inmiddels al ver in de avond was, mocht niet verhinderen dat alle kamerleden bij het debat aanwezig bleven. De meerderheid voor het generaal pardon was immers maar klein en er zou hoofdelijke stemming worden aangevraagd. Collega Rogier en ik keken aandachtig naar de televisie, pijpje pils stevig geklemd in de rechterhand. Feitelijk kwam het neer op een uitgelopen domibo.
Toen de motie was aangenomen, het debat gesloten en onze kamerleden door ons omhelzend werden ontvangen, keerden Rogier en ik huiswaarts. Het was voor Rogier tevens zijn laatste werkdag, die politiek gezien niet mooier had kunnen eindigen. Desondanks betreur ik zijn vertrek. Ik raak een erg prettig gestoorde collega kwijt. Maar daarover later meer.
