Ik werd wakker bij Joost in Eindhoven. Na de verhuis in Den Haag was ik gisterenmiddag doorgereden naar Utrecht, waar de kerstborrel van GroenLinks was. Met de laatste trein keerde ik huiswaarts. Helaas was ik in de trein in slaap gevallen en miste ik zo mijn overstapstation Den Bosch.
Dat kwam natuurlijk, behalve door de drank, vooral door een hobby die ik als treinreiziger tegenwoordig heb. Het is eigenlijk meer een sport en die heet ‘genieten van het uitzicht’. Ofwel, hoe zorg je dat je in de trein tegenover iemand komt te zitten die de moeite van het aanstaren waard is.
Voordat iedereen die wel eens tegenover me in de trein heeft gezeten een oversized ego krijgt: het lukt me vooralsnog lang niet altijd. Deze keer leek het te lukken, maar viel het resultaat licht tegen. Alhoewel hij wel heel schattig in een puzzelboekje aan het schrijven was. Minzaam sloot ik mijn ogen.
En dàt had ik dus niet moeten doen. Om het moment dat ik de ogen weer opende, was de driftige puzzelaar verdwenen. En voelde ik hoe langzaam de trein zich weer begon voort te bewegen. G**verdomme. Dat was ‘s Hertogenbosch. Volgende en laatste station: Eindhoven.
Gelukkig ken ik ook in Eindhoven wel een paar mensen bij wie ik vast wel mocht blijven slapen. Gek genoeg heten twee daarvan Joost. En aangzien Joost zelfs nog in de stad was, kon hij me nog op komen halen ook. Hij was toch van plan net naar huis te gaan.
En zo heb ik eindelijk Joost zijn woning gezien. En konden we weer eens bijpraten. Over zijn ingewikkelde liefdesleven, mijn non-existente liefdesleven en hoe bijna alle leuke meisjes (aldus Joost) gecompliceerd zijn en bijna alle leuke jongens (aldus mij) hetero. Of bezet natuurlijk (aldus ons beiden). Al met al nog best een lang gesprek dus.
