wherever, whatever, have a nice day
Na de Afrikadag doorgegaan naar het feestje van Joost. Ik was in één van mijn flauwe woordgrapbuien die een hele avond doorgaat. Een serieus gesprek viel met mij amper te voeren.
Toen we de volgende ochtend wakker werden, was de flauwe humor nog niet uit mijn systeem verdwenen. „Leuk feestje was dat”, zei iemand. „alleen jammer van de mensen”, voegde ik er meteen aan toe.
We schoten allemaal in de lach. Flauwe humor werkt alleen als er nog een restje alcohol in het bloed zit.
Waar straatmeubilair de grond raakt, groeit nogal eens onkruid. De kier tussen de tegel en de paal die het meubilair verankert, is een feestje voor grassen, bloemen en ander groen. In de gemeente Eindhoven vinden ze dat maar lastig. En dus hadden ze een prijsvraag uitgeschreven voor de beste oplossing tegen dit vreselijke probleem.
Joost kan een goede grap wel waarderen. En dus besloot hij met zijn ontwerpbureau voor totaaloplossingen mee te doen. De oplossing was elegant in al zijn eenvoud: als er onkruid groeit op de plaats waar het straatmeubilair de grond ingaat, dan moeten we zorgen dar het straatmeubilair niet meer de grond in hoeft te gaan. Voortaan werd alles alleen nog maar opgehangen.
Opgehangen aan grote touwen die uit de hemel kwamen, wel te verstaan. Skylines, heet het. Glunderend vertelde Joost over dit briljante idee. En let op: in verband met evenwichtsproblemen wordt het sterk aangeraden bij sommige objecten meerdere skylines te gebruiken.
De gemeente Eindhoven heeft geen gevoel voor humor. En kennelijk al helemaal niet voor satire. Als ik wethouder was geweest, had ik dit plan laten winnen. Kwesties die geen kwestie zijn, vragen om oplossingen die geen oplossing zijn. Joost weet dat.
Ik werd wakker bij Joost in Eindhoven. Na de verhuis in Den Haag was ik gisterenmiddag doorgereden naar Utrecht, waar de kerstborrel van GroenLinks was. Met de laatste trein keerde ik huiswaarts. Helaas was ik in de trein in slaap gevallen en miste ik zo mijn overstapstation Den Bosch.
Dat kwam natuurlijk, behalve door de drank, vooral door een hobby die ik als treinreiziger tegenwoordig heb. Het is eigenlijk meer een sport en die heet ‘genieten van het uitzicht’. Ofwel, hoe zorg je dat je in de trein tegenover iemand komt te zitten die de moeite van het aanstaren waard is.
Voordat iedereen die wel eens tegenover me in de trein heeft gezeten een oversized ego krijgt: het lukt me vooralsnog lang niet altijd. Deze keer leek het te lukken, maar viel het resultaat licht tegen. Alhoewel hij wel heel schattig in een puzzelboekje aan het schrijven was. Minzaam sloot ik mijn ogen.
En dàt had ik dus niet moeten doen. Om het moment dat ik de ogen weer opende, was de driftige puzzelaar verdwenen. En voelde ik hoe langzaam de trein zich weer begon voort te bewegen. G**verdomme. Dat was ‘s Hertogenbosch. Volgende en laatste station: Eindhoven.
Gelukkig ken ik ook in Eindhoven wel een paar mensen bij wie ik vast wel mocht blijven slapen. Gek genoeg heten twee daarvan Joost. En aangzien Joost zelfs nog in de stad was, kon hij me nog op komen halen ook. Hij was toch van plan net naar huis te gaan.
En zo heb ik eindelijk Joost zijn woning gezien. En konden we weer eens bijpraten. Over zijn ingewikkelde liefdesleven, mijn non-existente liefdesleven en hoe bijna alle leuke meisjes (aldus Joost) gecompliceerd zijn en bijna alle leuke jongens (aldus mij) hetero. Of bezet natuurlijk (aldus ons beiden). Al met al nog best een lang gesprek dus.
Wie geen relatie heeft, houdt op Valentijnsdag een heleboel tijd over voor andere dingen. En dus hadden Gijs, Joost en Sof een optreden voor zichzelf geregeld in een Ierse kroeg in Utrecht. Relatieloos als ook ik ben, vroegen ze mij om die avond hun geluidsman te spelen. Er waren toevallig geen campagneactiviteiten en het leek mij een welkome afwisseling op de politieke drukte van het moment
Dus toog ik met een klein kapitaaltje aan geluidsapparatuur naar Utrecht, waar technisch alles redelijk naar wens verliep. En aangezien deze geluidsman zelf ook wel een biertje lustte, ben ik maar bij de zangeres blijven slapen. Gewoon op de bank overigens, want ik wilde vooral niet te comfortabel liggen.
De volgende ochtend had ik namelijk om acht uur een afspraak met de commerciële lokale omroep TV&Co. En aangezien we pas om vier uur gingen slapen en ik al om zes uur aan wilde rijden (je weet het maar nooit met die files), wist ik zeker dat een goede lighouding funest zou zijn voor de zo broodnodige punctualiteit de volgende ochtend.
Ik was natuurlijk, veel te vroeg, al om zeven uur thuis. En TV&Co kwam een kwartiertje te laat. Ben ik in dat laatste kwartiertje toch nog even ingedommeld. Waardoor mijn eerste blik in de tv-camera waarschijnlijk niet de wakkerste ooit is geweest. Gelukkig had ik nog koffie in huis.
Het was een vaag feestje in Eindhoven, waar ik verzeild was geraakt. Allereerst natuurlijk omdat ik pas laat aankwam en de rest van de aanwezigen al enige mate van dronkenschap begon te vertonen. Ten tweede omdat er drie feestvarkens waren die allemaal hun eigen nogal verschillende vriendenkring hadden uitgenodigd, en ten derde omdat de huiskamer waarin ik bleef slapen, niet de huiskamer was van Joost, wiens gast ik was, maar van een compleet onbekende. Want het waren dan wel drie mensen die samen een feestje gaven, het feestje werd gehouden in de studentenwoning van nog een vierde, mij volslagen onbekend figuur.
De volgende ochtend bood het fatsoen mij, en enkele anderen die ook hadden overnacht, de troep enigszins op te ruime. Daarbij kwam ik een nogal dubieus experiment tegen met een glas wijn en borrelnootjes. Het resultaat staat hierboven afgebeeld.