Voor de laatste maal kwamen we om zes uur bijeen. We wisten dat de meesten van ons elkaar in de toekomst nog wel tegen zouden komen, maar nooit allemaal en ook nooit meer in de volledige samenstelling.
Ruim twee jaar geleden werd ik gebeld met de vraag of ik wellicht wilde overwegen mezelf kandidaat te stellen voor het algemeen bestuur van GroenLinks. Ik had daar nooit aan gedacht, maar na er een tijdje over nagedacht te hebben, besloot ik het te doen. En zo werd ik op het congres van 19 maart 2005 verkozen tot lid van het Algemeen Bestuur van de mooiste politieke partij van Nederland.
Al met al is het niet in de koude kleren gaan zitten. Eén van onze belangrijkste doelen zou de omvorming naar een meer kiezersgerichte partij moeten zijn geweest. Dat is goeddeels gelukt, maar het wapenfeit werd overschaduwd door de affaire Sam Pormes, die uiteindelijk heeft geleid tot het opstappen van partijvoorzitter Herman Meijer. Vanaf dat moment was de lol er wel vanaf, zo leek het.
In de tweede helft van onze zittingsperiode kwamen we terug, met vervroegde verkiezingen, aangepaste congressen en met een nieuwe interim-voorzitter, Henk Nijhof. Ondertussen verloren we Hans van Egdom aan een raadslidmaatschap in Leiden, Nevin aan een onverwacht kamerlidmaatschap en Saskia Borgers aan een drukke baan. Voor het overige bleef alles hetzelfde: maandelijks kwamen we om 18.00 uur op het partijbureau bijeen, aten daar gezamenlijk een warme maaltijd en klaagden standaard over het toetje, waarvan nooit helemaal duidelijk was wat het nu was.
Nu was dat dus voor het laatst. Op het komende congres wordt een nieuw bestuur gekozen. Voortaan niet meer voor twee, maar voor drie jaar. Ik wens hen alle wijsheid toe, plezier en veel succes.
Ben je niet herkiesbaar? Het ging net zo lekker.
(Dat betekent overigens wel dat je straks moreel verplicht bent om dagelijks te loggen, toch?)
[sÇ: moet dat?]
Ho es even. Stoppen als rode gouvernante? En Femke vindt dat goed?
[sÇ: maak je niet ongerust: ik blijf voorlopig nog wel in Den Haag werken hoor.]