Eerste deur open, binnen gaan, deur sluiten, jas ophangen, handen ontsmetten en dan pas door de tweede deur naar binnen. Je mag in de Daniël de Hoedkliniek niet zomaar bij mensen op bezoek.
Althans, niet als ze in quarantaine liggen. En daar lag nu net de vriend in kwestie bij wie ik op ziekenbezoek ging. Al drie-en-een-halve week lang. Ik geloof niet dat er dingen waren die ik moeilijker te verkroppen vond dan dat er bij hem voor de derde keer in twee jaar tijd lymfklierkanker werd geconstateerd. En dat ‘ie zich dus weer door een zware chemokuur moest heen bijten.
Drie maal moet scheepsrecht zijn, zullen de artsen gedacht hebben. Want hij kreeg er meteen een beenmergtransplantatie bij. In de hoop dat het nieuwe afweersysteem dat ie zou krijgen zelf het gevecht met de kanker aan zou gaan.
Hij zag er goed uit. Nadat ‘ie de afgelopen weken had ervaren hoe het voelt om een vaatdoek te zijn, begonnen de nieuwe stamcellen ineens te werken. Hij was vrolijk. Hij had immers eerder die dag te horen gekregen dat ‘ie de volgende dag naar huis mocht. Na 24 dagen al, terwijl er normaal vier tot zes weken voor staat. Het nieuwe jaar kon met dit nieuws niet beter beginnen.
Kanker is kut.
[sÇ: yep]
Kijk aan. Soms zit het ook wel eens mee!
[sÇ: het glas is half vol]