In tegenstelling tot eerder gedane beloften, was de interne verhuizing op de Tweede Kamer nog lang niet afgerond. Niet te beroerd om zelf de handen uit de mouwen te steken, besloten we het heft in eigen hand te nemen.
Bijkomend probleem was dat de vorige bewoners van onze nieuwe gang, de PvdA, zich niet geheel aan de afspraken had gehouden. Zo waren alle computers en bureaustoelen meegenomen. En dus haalden we zelf onze oude bureaustoelen maar uit de werkkamers die nu officiëel van Geert Wilders zijn. En zo ook onze computers. Dat allemaal met de volledige instemming van de twee medewerksters van Wilders, die daar tussen een even grote rotzooi zaten als wij. We leefden met elkaar mee.
Aangezien de bureaus in de ruimte precies zo stonden als ik op de tekening niet had aangegeven, heb ik die ook maar verplaatst. Ik mis nog wel twee ladeblokken, maar er is mij toegezegd dat die nog zouden volgen. De kasten stonden er gelukkig al wel, alhoewel de uitschuiflade voor hangmappen besloot bij net inruimen van de laatste archiefmap naar beneden te storten. Gelukkig waren het lege reserve-hangmappen, anders had ik nu dossiers moeten sorteren. Bij gebrek aan een snelle afwikkeling van de Dienst Automatisering heb ik de PC en de telefoons zelf maar aangesloten, met als gevolg dat ik nu ben opgescheept met een verkeerd telefoonnummer.
Het laatste wat ik meenam bij Geert was de fractie-koelkast. Dat was niet helemaal per ongeluk. Want na al dat sjouw-werk vond ik dat ik wel een biertje verdiend had. Daar bleek ik helaas te hebben misrekend. Er stond geen bier in de koelkast. Wel cassis. Light, welteverstaan. Proefondervindelijk ben ik erachter gekomen dat dat spul ontzettend, maar dan ook vreselijk smerig is.
