Voor het eerst sinds jaren kwam ik weer eens op mijn oude school, het Onze Lieve Vrouwelyceum. Mij was gevraagd een debat te leiden tussen acht 4 Havo-leerlingen.
Toen ik op het schoolplein aan kwam fietsen werd ik al meteen enthousiast begroet. Niet door een leraar, maar door een eindexamenleerling die op de dinsdagavond altijd mijn barman is in De Beyerd. Een gevoel van displacement maakte zich van mij meester.
Het debat zelf kwam langzaam op gang. En wat opviel was dat de leerlingen van nu door de bank genomen inderdaad wat conservatiever zijn dan wij tien jaar geleden. Maar wellicht gold dat alleen voor de acht leerlingen die in het panel zaten, laat ik niet generaliseren.
Vroeger wilde de leraren ons nog wel eens temperen omdat we in hun ogen te links waren. Of in ieder geval iets te veel anarcho-rebel. Diezelfde leraren doen nu het omgekeerde. ‘Wat zijn ze toch rechts geworden’, zei de gymleraar, die mij vroeger verwenste om mijn lange haren.
Ik moest lachen. Over tien jaar zijn ze weer hartstikke links.
