In de commissie van gisteren ging het over ‘inclusief beleid’. Vandaag hoorde ik een aantal keren het begrip ‘maatwerk’ vallen. In plaats van algemene oplossingen proberen gemeentes steeds vaker individuele oplossingen voor individuele problemen te vinden.
Inclusief beleid wil zeggen dat je bij al je plannen in de uitvoering rekening houdt met zoveel mogelijk verschillende mensen. Lichamelijk gehandicapten bijvoorbeeld, door te zorgen dat bij de inrichting van de openbare ruimte gezorgd wordt dat ook zij zo zelfstandig mogelijk kunnen bewegen.
Dat blijkt nogal weerbarstig in de praktijk. Bij het ontwerp van de nieuwe haven is dat mis gegaan. De lage kade is voor mensen in een rolstoel onbereikbaar, omdat de hellingbaan te stijl is. Dat moet nu opgelost worden met een lift of iets dergelijks. Een dure oplossing, die voorkomen had kunnen worden als we op tijd hadden nagedacht.
Dat de problematiek weerbarstig is, bleek ook uit de buffetmaaltijd die de commissieleden deze dagen voorgeschoteld krijgen. Doordat de commissievergaderingen al om vier uur ’s middags begonnen, is er warm eten voor de dames en heren politici. Maar aan de vegetariër is niet gedacht. Nu ben ik gelukkig heel flexibel in mijn nieuwe overtuiging. Ik at mee met datgeen de pot schafte. Voor iemand die met een rolstoel voor een onbegaanbare hellingbaan staat is het een stuk lastiger om zich flexibel op te stellen.
Doet me een beetje denken aan een onderzoek waar het Netwerk chronisch zieken en gehandicapten van GL aan mee deed. Het was een test van de toegankelijkheid van nieuwe bussen, in combinatie met een ‘perron’. De hele stellage was nagemaakt van hout, precies volgens de bouwplannen.
Perron én bus bleken absoluut onbereikbaar met electrische rolstoelen en scootmobiels.
Het onderzoek maakte deel uit van een aanbestedingsprocedure in de grote Nederlandse gemeente. Helaas was het contract al getekend voorafgaand aan deze laatste test …
[sÇ: soms vraag je je af wie hier nu eigenlijk gehandicapt is.]