Vrijdagochtend, park Valkenberg. Een groep twintigers sjouwt heen en weer met wezenloze objecten. Vleugels, lichtbakken of trussen, van alles wordt er in elkaar gezet of juist uit elkaar gehaald.
De voorbereidingen voor Breda Barst zijn in volle gang. Podia worden gebouwd, decorstukken worden opgehangen en licht en geluid wordt aangesloten. En ondertussen loopt een groep van vijf ambtenaren van de milieudienst gezamenlijk op te meten met welk volume er gehamerd wordt. Een tikkeltje overdreven als je het mij vraagt. Twee zou voldoende moeten zijn: één om te meten, de tweede om aantekeningen te maken.
‘s Avonds, als de stormachtige activiteit in het park geluwd is, bouwt, schroeft en plakt de decorgroep nog tot diep in de avond verder, ter vervolmaking van de laatste versierselen voor Breda Barst. Ondertussen vieren we de verjaardag van Gert-Jan. Eenmaal thuisgekomen pak ik mijn rugzak in. Zelf ben ik de komende anderhalve dag helaas niet bij Barst, maar bij het toekomstcongres van GroenLinks. De politiek vergt soms pijnlijke keuzes.
Keuzes zijn pas pijnlijk als je de verkeerde gemaakt hebt
[sÇ: in sommige gevallen zijn ze dan hooguit nog pijnlijker.]