Honderden GroenLinksers bevolkten de doorgaans zo rustige camping Ginkelduin in Leersum. Het eerste grote toekomst-congres van GroenLinks is begonnen.
‘Discussie in de tent’, was de enigszins dubbelzinnige noemer waaronder het congres werd gehouden. De vele discussies werden dan ook in tenten gehouden. En er werd al meteen een bijdrage van mij verlangd, en wel bij het onderwerp ‘consensusmodel versus congresmodel’. Hoe kom je tot de meest zuivere besluitvorming: door net zolang te praten tot je het met elkaar eens bent, of op een gegeven moment maar een stemmen te houden, waarbij de meerderheid zijn zin krijgt.
Het aardige was dat mijn groepje zelfs tijdens het simulatiespel van het laatste model nog kwam met alternatieve voorstellen. Consensusvorming zit kennelijk in onze genen. Wel lastig, want consensus leidt weliswaar vaak tot gedegen voorstellen, maar niet tot korte soundbites waarmee je het nieuws haalt. Het acht uur-journaal kunnen we dus wel vergeten.
Een tweede, en zeer ingewikkelde discussie, ging over de wijze waarop GroenLinks kandidatenlijsten samenstelt. De systematiek is onlangs veranderd om leden meer invloed te geven, maar de gekozen procedure leidt eerder tot het tegenovergestelde. Terecht is er dan ook veel kritiek op het nu geldende model.
Een korte schets van hoe het nu gaat: een kandidatencommissie deelt de kandidaten p in verschillende blokken. Binnen dat blok kunnen de leden vervolgens de volgorde kiezen. Dat betekent ook dat mensen uit het blok kunnen vallen. De kritiek is dat kandidaten niet voor een hoger blok kunnen meedoen, tenzij ze tegen de kandidatencommissie in beroep gaan en gelijk krijgen. Overigens geldt in dat geval nog steeds dat het negatieve advies van de kandidatencommissie voor dat hogere blok openbaar gemaakt wordt.
Helaas was er niemand die een werkbare oplossing had voor het probleem. Want terugkeren naar de klassieke systematiek waarbij de kandidatencommissie met een kant-en-klare lijst komt waar in de praktijk meestal maar marginaal aan veranderd wordt, is ook niet de bedoeling. Vermoedelijk ligt hier nog heel wat werk voor het begeleidingspanel.
Tot slot was er ook nog wat rumoer over een enquête die werd uitgedeeld onder de bezoekers. Sommige mensen werden zelfs boos om de vragen die er gesteld werden. De enquête werd aanvankelijk zelfs even teruggetrokken, waarna de verdedigers van het vrije woord weer bewerkstelligden dat deze werd teruggelegd. Daarmee was het sociale experiment achter die enquête eigenlijk volledig geslaagd. En voor de twijfelaars, ja, de vragen waren inderdaad niet serieus bedoeld.
‘s Avonds een feest dat door velen inmiddels gekwalificeerd is als ‘het gezelligste feestje sinds we elf zetels wonnen’. Femke danste op haar vrolijkst mee op Doe Maar. En ‘s nachts een telefoontje van campagneleider Jaap of de DWARS-ers wellicht iets minder herrie wilden maken. Het was immers al half vijf.
Boos? Om die enquête? Dan waren ze zeker net gestopt met Gaulloises.
[sÇ: ik denk dat sommigen zich niet serieus genomen voelden.]
En ik die enquete bloedserieus invullen…
Ik wil wel gewoon de resultaten zien! Hoeveel GroenLinksers zaten er in dat trainingskamp in Jemen?
[sÇ: volgens mij was dat maar in zeer beperkte kringen een populaire studierichting.]
Ehm… het was ongeveer half drie. Maar verder klopt het allemaal :)
[sÇ: nou ja… het was laat en luid in ieder geval.]
hahahaha wat een leuke enquête zeg! Ze zouden hier in Belgie ook wel wat meer humor bij onze politici kunnen gebruiken. Misschien zouden ze dan wel eens aan een regering geraken.
[sÇ: daar zijn de Vlaamse en Waalse Groenen toch al eens aan geraakt?]
Dag,
Mijn reactie gaat over de mogelijke procedures m.b.t. het samenstellen van kandidatenlijsten. Mijn bezwaar geldt het systeem: meerdere stemronden totdat een meerderheid is behaald (boven 50%). Mijn voorstel is: geen indeling in blokken. De congresgangers brengen in de eerste ronde in een keer tien stemmen uit (er zijn bijv. 30 kandidaten). Als de stemmen per kandidaat geteld zijn, is de volgorde van meeste-stemmen de volgorde van de lijst. Misschien heeft kandidaat nr. 10 maar 7% van de stemmen, maar dat is nog altijd meer dan nr. 11 (die 6.7 heeft).
Ik was niet bij de discussie, mijn vaag is of dit model meedeed in de varianten-discussie. Het grote voordeel is dat niet 51% van de congresgangers 100% van de kandidaten kiest. Er ontstaat een grotere variatie.
Ik hoop dat mijn betoog duidelijk is, het is een wat ingewikkeld onderwerp.
[sÇ: tal van mogelijkheden passeerden de revue. ook de mogelijkheid van twee (!) kandidatencommissies. maar wat nu vooral belangrijk was, was de onvrede met de huidige procedure.]
Selcuk: Het aardige was dat mijn groepje zelfs tijdens het simulatiespel van het laatste model nog kwam met alternatieve voorstellen. Consensusvorming zit kennelijk in onze genen. Wel lastig, want consensus leidt weliswaar vaak tot gedegen voorstellen, maar niet tot korte soundbites waarmee je het nieuws haalt. Het acht uur-journaal kunnen we dus wel vergeten.
het is jouw anders wel gelukt de 8 uur jornaal te halen met lasterpraatjes over je eigen volk.
[sÇ: goh gulos, het zit je wel dwars hè dat niet al jouw landgenoten de genocide ontkennen?]