Dat ik de dag ervoor dichteres Yvonne Né was tegengekomen, kwam weblogtechnisch wel handig uit. Vooral ook aangezien ze zojuist de Boarte prijs voor Arriés had gewonnen.
Het was namelijk een mooie gelegenheid om aan haar te vragen naar het gedicht dat zij speciaal voor de Kristalnachtherdenking van enkele dagen eerder had geschreven. Het was bij de herdenking zelf helaas niet erg druk en hoewel het voor de schoonheid van een gedicht op zich niets uitmaakt hoeveel mensen het hebben gehoord, is het te mooi om het niet verder te delen. Ik mocht het publiceren, onder de voorwaarde dat ik een link zou opnemen naar haar site. Bij deze.
ga naar de site van Yvonne Né »
Nacht van het gebroken glas
Bij vijandige wet heet zij voortaan Sara en hij Israël,
mensen houden van klaar uiteen te houden zaken,
slaan daartoe graag de spiegels van het ware stuk.
De stad en haar straten bloeden hun glas,
wat is en zal zijn is gemerkt en beklad,
elk oog een bedrieglijke scherf.
Met heel je wezen in een tijd die nog heel was,
vlucht je met wat je kunt dragen,
het is je huis of je leven, de taal is defect.
Je enige huis blijft je huid, het grootste orgaan
maar te dun en doorzichtig
en voor wie kijken een scherm ter projectie.
Ook wie na een week nog iets heeft wil weg
van wat komt, maar de grenzen rondom je zijn dicht,
waar zul je heen? zelfs hoop is een kerf in het hart.
Gebroken glas wordt nooit meer heel,
het geluid van één brekend glas is zeldzaam geworden,
zul je dat ooit weer kunnen horen, waarop volgen woorden
van verbondenheid: mazzeltov
wanneer de J zal staan voor Jij-en-ik samen
in ongebroken liefde hier zijn.
Y. Né
8 nov. 2007
Ha Selcuk,
Was er een Kristallnachtherdenking dan dit jaar? Ik heb geen enkel persbericht gezien en ook niet in De Stem ofzo. Heb het zelf vijf jaar mede georganiseerd met anderen maar wist er nu helaas niets van.
[sÇ: ik geloof dat het dit jaar wegens omstandigheden ook allemaal niet vlekkeloos verliep.]
Jaa ze was ook goed bij de sluitingsdebat .
[sÇ: das stimmt.]