Carnaval of niet, ik had een afspraak in Utrecht. „Ben je dan niet laveloos van de vorige dag”, vroeg de persoon met wie ik de afspraak maakte voor de zekerheid nog even. „Och, niet meer dan op andere maandagen.”
Op basis van mijn laatst verdiende salaris en het beschikbare budget kwam de directeur uit op een aantal werkdagen per week en de duur van mijn aanstelling. Aangezien ik ond dat ik meer tijd nodig had om het project fatsoenlijk af te ronden, heb ik toen mijn salaris maar naar beneden bijgesteld. Een soort omgekeerde loononderhandelingen dus.
Sommige mensen hanteren de vuistregel dat het getal op je loonstrookje bij elke carrièrestap omhoog moet gaan. Slechts weinigen zijn bereid om ook eens een stapje terug te doen. Voor die mensen is geld van middel tot doel verworden.
Niet dat ik er nu een gewoonte van wil maken hoor. Over een jaar wil ik gewoon weer een belachelijk hoog salaris.
Waren d’r maar meer zoals jij.
[sÇ: zat jij niet zonder internet?]