De eerste paar rijen voor het podium werden gevuld door bakvissen. Het voordeel daarvan is dat je er makkelijk overheen kunt kijken. En gelukkig gingen ze niet door alle liedjes heen gillen.
Kennelijk maakt het allemaal niet zo veel uit dat Wouter Hamel homo is, de meiden komen toch wel. Of het nu voor de muziek is, of in de hoop in aanmerking te komen zijn faghag te worden, het gaf het concert een voor het Jazzfestival ongebruikelijke sfeer. Wel grappig eigenlijk.
Hans en ik kwamen tijdens het spelletje ‘spot de homo’ in de pauze niet veel verder kwamen dan vijf. Mijn moeder was tijdens het derde nummer weggelopen omdat het ‘niet haar ding was’. En drummer Onno de Bruijn zat ergens in de buurt van de nooduitgang ontzettend te genieten van ofwel de muziek, ofwel zijn biertje. Of nog waarschijnlijker beide. En Wouter ondertussen maar de showman uithangen.
Vrolijke, lichtvoetige en prettige crooners over het leven in de 21e eeuw. Volgens mij wordt het tijd voor een naam voor deze nieuwe stroming in de muziek: sneakerjazz.
Help! Mijn Engels schiet tekort! De faghag begreep ik nog net, maar sneakerjazz….. de meest positieve betekenis die mijn woordenboek geeft voor “sneaker” is gymschoen en dat zul je wel niet bedoelen… heb geen spijt dat ik weggeglipt ben!
[sÇ: ik bedoel inderdaad jazz op gymschoenen.]
Lol. Wat kan het leven toch simpel zijn. Maar misschien kwamen die meiden gewoon voor de muziek van hem?
[sÇ: dat zou op zih logisch zijn.]