„Goh. Kom je hier slapen”, vroegen de collegae toen ik nog even binnenliep bij Stichting Natuur en Milieu. En trouwens ook bij GroenLinks, toen ik daar arriveerde. Met een volgepakte rugzak stapte ik beide werkplekken binnen.
Het jaarlijkse – althans, jaarlijks, dit jaar voor de tweede keer – DWARS-kamp zou vanavond beginnen. Een kampeerboerderij in Amerongen was dit maal de locatie die ons de komende dagen een onderkomen zou gaan bieden. Vakantieoord de Bosrand, heette het. Wat verklaard werd door de ligging van de Boerderij aan, inderdaad, de rand van het bos.
Dat we geblinddoekt en aan een touw het bos in werden geleid voor een dropping en vervolgens eerder terug waren op onze kamplocatie dan de droppers zelf, was natuurlijk een glorieuze overwinning voor de democratie. Bij DWARS wordt immers geen stap gezet of geen richting gekozen voordat er eerst uitgebreid over gediscussiëerd wordt en alle voor en tegens zorgvuldig tegen elkaar afgewogen zijn. Basisdemocratie is niet alleen een ideaal, het is een levenswijze.
Om vervolgens rond een kampvuur (lees: vuurkorf) het vorig jaar door Niels geïntroduceerde en inmiddels traditionele moordspel maar weer eens van stal te halen. Geen echte moord overigens hoor, dus De Tegegier kan met een gerust hart gaan slapen.
Milieuterroristen geblinddoekt vastgebonden – ik zie de kop al.
[sÇ: en de foto’s natuurlijk.]
Ach, met in het achterhoofd café Zeezicht zou De Bosrand wat mij betreft ook midden op een industrieterrein kunnen staan.
[sÇ: en café de vrachtwagen is nu ook niet bepaald bereikbaar met een vrachtwagen.]