Laat ik er maar volstrekt helder over zijn: ik vind het taarten van iemand geen terroristische actie.
Het gaat bij GroenLinks al enige tijd over wat wel en geen tolerabele acties zijn. Eén van de grenzen die daarbij tamelijk onomstreden is, is dat je geen geweld tegen personen mag gebruiken. Dus nadat leden van het extreem-rechtse Voorpost gisteren, tijdens de presentatie van het boek ‘Klimaatactivist in de Politiek’ vakkundig een taart tegen het gezicht van Wijnand Duyvendak plaatste en de tamelijk voor de hand liggende grap ‘de taart kwam van rechts’ geboren werd, ontstond al snel de discussie over of het taarten van iemand nu wèl of niet binnen de grenzen van het acceptabele valt.
Eerlijk gezegd heb ik de taartacties altijd wel kunnen waarderen als ludieke acties. Ik kan me ook niet herinneren dat ik overmand werd door een zwaar gevoel van verontwaardiging toen Bill Gates, Pat Buchanan of Gerrit Zalm getaart werden. Of Ralph Nadar, om maar eens iemand uit het eigen politieke kamp te noemen.
Het taarten in Nederland heeft een lugubere bijsmaak gekregen vanwege de taart van Fortuyn. Allereerst vanwege de vermeende maar nooit bewezen onsmakelijke ingrediënten van die taart en vervolgens vanwege de moord op Fortuyn.
Sommigen beweren dat taarten een schending van de lichamelijke integriteit zou zijn en derhalve een vorm van geweld. Ik heb daar vraagtekens bij. In dat geval zouden de films van Stan Laurel en Oliver Hardy namelijk behoorlijk wat geweld bevatten. Alsmede sommige afleveringen van Bassie en Adriaan. Ik kan me echter niet voorstellen dat beide bij de filmkeuring in aanmerking komen voor het predikaat 16+. Het idee dat een taart het begin is van acties die uiteindelijk tot moord leiden, wijs ik van de hand.
Het is echter wel van belang om bij het taarten van mensen een aantal regels (rules of engagement) in acht te nemen. Ik doe een poging ze hier te formuleren.
- het taarten gebeurt in volle openbaarheid van dader en motief;
- de taarter is bereid om verantwoording af te leggen bij een rechter;
- het taarten gebeurt tijdens openbare gelegenheden, bij voorkeur in aanwezigheid van visuele media (tv);
- elke persoon wordt slechts één maal om dezelfde reden getaart. Wie het eerst komt, die het eerst taart;
- het taarten gebeurt uitsluitend met slagroomtaart, omdat deze vlekken tamelijk eenvoudig te verwijderen zijn. De taart bevat verder geen taart-vreemde ingrediënten;
Ik kan me best voorstellen dat het even schrikken is, wanneer er met hoge snelheid een slagroomraart op je afvliegt. Maar de aanvankelijke reactie van Wijnand dat hij graag bereid was om met de gooiers in discussie te gaan, vond ik erg sterk. De aangifte had wat mij betreft ook niet gehoeven en ik zou het sportief vinden als hij deze, na zo’n gesprek bijvoorbeeld, intrekt. Het zou een mooi gebaar zijn naar alle toekomstige taarters. Verder wil ik afsluiten met de gevleugelde woorden ‘eigen taart is goud waard’…
… in de wetenschap dat bij de eerstvolgende raadsvergadering ik natuurlijk wel eens de lul zou kunnen zijn.
Tsja, wie de oven aanzet, kan de taart verwachten. Hoe staan we tegenover vlaaien en cake? Moet de taart zelfgebakken zijn, of is een C1000-taart ook goed? Wat neem je bij de koffie bij de wiedergutmachung?
Het effect van taarten is trouwens vrij gering, en kan zich tegen je keren. Wie een taart gooit naar een ander, valt er zelf in.
Even de meligheid terzijde: in feite is taartgooien geweld gebruiken. Dus fout. Hoewel het wel het minste fout is wat maar kan, een soort startpunt van fout, het rustige uiteinde van de schaal van geweld. Maar het blijft een vorm van geweld, en juist door het ludieke karakter een vorm van geweld waartegen je je nauwelijks kan verweren. Desondanks deed Wijnand het voortreffelijk.
PS wanneer is je eerste raadsvergadering?
[sÇ: ik zie nergens het argument om taarten gooien als geweld te beschouwen. het is één van de meest extreme vormen van geweldloosheid verzet. De taart tegen bill gates was bedoeld tegen zijn kwalitatief onvolwaardige microsoft-programma’s, niet tegen hem persoonlijk als mens. zo moet je de acties volgens mij zien. niet als het startpunt van geweld, maar als het sluitstuk van ludieke actie. en als je echt taarten wil gooien ben je vast ook wel creatief genoeg om zelf te achterhalen wanneer mijn eerstvolgende raadsvergadering is. je bent van harte welkom.]
Ik vind het vooral zonde van de taart. Verspilling van voedsel. Het is eigenlijk meer een luxe probleem dat we deze discussie hebben.
[sÇ: da’s ook een originele invalshoek.]
Zou het een goede aanvulling zijn op je taartregels om voor te schrijven dat de taart religieus verantwoord moet zijn? Dus minstens kosher, maar ook zonder alcohol voor moslims, en om de christenen niet voor het hoofd te stoten dient de taart niet op zondag te worden gebakken.
[sÇ: dient de taart ook volstrekt biologisch te zijn?]
@ Dan: én niet van koeienmelk, voor de hindoestanen.
[sÇ: wordt nog een ingewikkelde taart zo.]
Voor veganisten is trouwens elke vorm van zuivel uitgesloten. Dat terzijde. Maar waar komt opeens die behoefte vandaan om een collectief mea culpa te vragen van iedereen die in de zeventiger en tachtiger jaren maatschappelijk betrokken waren? O ja, de stuiptrekkende Telegraaf en de horde groeiend rechts.
[sÇ: help. we gaan toch niet weer de vrachtwagens van de telegier in brand steken hè?]
Een andere vraag: is het gooien van een taart nog origineel?
[sÇ: och, zolang het maar geen wekelijkse bezigheid wordt.]