Het was een knappe jongen die me op het feestje helemaal het hof maakte. Donker haar, atletisch lichaam en vooral heel lief. Gewillig liet ik me inpakken.
Het feestje was in een immens groot studentencomplex waar tientallen, misschien wel een kleine honderd mensen woonden. Een soort omgebouwd kantorencomplex moet het geweest zijn, want iedereen had zeeën van ruimte voor zichzelf. De jongen met het donkere haar woonde er ook.
Vreemd was het wel. Doorgaans is het toch vooral mijn taak om mensen achterna te jagen. Maar dit maal kwam er niet eens veel opzienbarend geflirt aan te pas. Het ging bijna vanzelf. Timide, rustig. Wauw.
Toen hij, zonder enige discussie, een tweede matras tegen de zijne schoof, was dat ook als volstrekt vanzelfsprekend. Toen hij zich om me heen vouwde voelde het warm, veilig. Thuis. Romantisch.
Uiteraard was het zo rond die tijd dat de maandagochtend me meende wakker te moeten maken. Als water tussen mijn vingers sijpelde de droom weg. Vreemd, dacht ik, inmiddels volledig wakker, enkele minuten later. Ik zit helemaal niet te wachten op romantiek. Blèh. Wat probeert mijn onderbewuste me hier nu eigenlijk mee te vertellen?
wat aan afknapper, zo wakker worden ;)
[sÇ: ligt eraan of je wakker wil worden naast een relatie.]
Ooit een carriere als horoman schrijver overwogen? Dit lijkt me een moving openingspassage!
[sÇ: wat is een horoman? of ben ik nu heel dom?]
Overkwam jou niet iets soortgelijks toen ik jouw hulp als calamiteitenredacteur moest inroepen? Handelde het zich om dezelfde jongeman?
[sÇ: nee lieverd, die jongen had rood haar.]
Een HOmo-ROMAN, in navolging van hojo (homojongeren) of homo (homo marokkaan). Of was dat te cryptisch?
[sÇ: ik was even bang dat het een samentrekking van horror en roman was. en voor de duidelijkheid, er was niks horrors aan.]
Ja en? Jij toch ook wel eens?
[sÇ: sinds wanneer ben ik maatstaf?]