De kredietcrisis beheerst ook de lokale politiek. De afgelopen week werd er in de commissies Mens & Maatschappij en Onderwijs & Economie al uitgebreid over de dreigende crisis gesproken.
Het leuke van een economische recessie is dat telkens wanneer iemand het woord ‘crisis’ in de mond neemt, de AEX-index weer een paar tiende procentpunt omlaag gaat. Zolang iedereen maar denkt dat het crisis is, dan komt deze vanzelf. Eigenlijk zouden politici en economen dus het beste maar hun kond kunnen houden.
Nu is het snoeren van monden niet echt een optie. Maar in Breda leek het andere uiterste aan de hand. Want bij de begrotingsbehandeling in de commissies leek het er bijna op alsof de gemeente Breda in zijn eentje de crisis kon keren. Hoogmoedswaanzin, als je het mij vraagt. De gemeente gaat over stoeptegels en lantaarnpalen, en zelfs dat kunnen ze niet zonder tussenkomst van aannemersbedrijven. In het beste geval beschermt de gemeenteraad een natuurgebied, plant ze een woonwijkje of doet iets aan de lokale veiligheid. Maar een mondiale crisis afwenden, dat lijkt me meer het werk van de betere halfgoden.
Wat niet onverlet laat dat ikzelf toch mijn maximale bijdrage lever aan het afwenden van de crisis. Ik laat mijn spaarcentjes netjes bij de Rabobank staan en ga niet op jacht naar de hoogste en tevens snelst verdampende rendementen. En voor het overige blijf ik vooral consumeren. De beste remedie tegen een financiële crisis is deze glashard ontkennen. High Brazil is not sinking.
Wil je het hier niet over lantaarnpalen hebben? Iedere keer als iemand dat woord in de mond neemt, komen die dingen een paar centimeter omlaag. Of draaf ik nu door?
[sÇ: je draaft door. lantaarnpalen in breda zakken niet bij het in de mond nemen van dat woord. wel vallen ze om als je er naar wijst.]
Ernstig, iedere organisatie vaart toch wel bij een divers lantaarnpalenbestand. En niet één waarbij de 45-plussers oververtegenwoordigd zijn.
[sÇ: ik heb het licht gezien.]