Mijn trouwe reisgezel bij het dagelijkse woon-werkverkeer was, naast een exemplaar van het NRC, altijd mijn laptop. Helaas begon het apparaat een wat vroege vorm van Alzheimer te vertonen.
Of eigenlijk meer een vorm van blindheid. Steeds vaker had het lcd-scherm een bemoedigend klopje nodig om nog beeld te produceren. En het bemoedigende klopje werd na verloop van tijd een ferme tik. En na nog enige weken waren fermere mishandelingen nodig. Totdat ik op een gegeven moment een lijmklem moest pakken om rechtsboven enige druk op het scherm uit te oefenen om het scherm nog werkend te krijgen.
Dat het een aflopende zaak was, werd steeds duidelijker. Sinds kort staat het beestje werkloos in een hoek, in afwachting van reparatie. Kennelijk is ‘ie even op me uitgekeken. Onze relatie zit in een dipje.
Time for a MacBook ;)
[sÇ: het zal toch niet.]