Het was niet gepland, maar we hadden geen betere dag uit kunnen zoeken om de Pan de Azúcar en het daarop gebouwde, 35 meter hoge betonnen kruis te beklimmen: de dag des heres.
De klim is ongeveer 423 meter en daarmee, enkele steilere stukken daargelaten, zeer goed te doen.
Ook mooi: tijdens de verkenningstocht door Piriàpolis vonden niet alleen Sebi (een korte broek) en Perlita (een nieuwe bikini) maar ook ik wat ik zocht. Twee knoopcelbatterijen voor de belichtingsmeter van mijn camera in een, nota bene op zondag geopend horlogewinkeltje in Piriàpolis, voor de voor deze speciale gelegenheid geheel op Europese toeristen afgestemde prijs van niet minder dan 240 pesos. Wat omgerekend toch al gauw zo´n 7,5 euro is. Het kon me niet deren. Ik kon foto´s maken. Echte foto’s. Op een fotorolletje.
Die middag hoorde Salo dat zijn broer Ernesto, woonachtig in Israël, was opgeroepen om dienst te doen in het leger. Terwijl wij aan de Rio de Plata genoten van het uitzicht van de ondergaande zon, was de Israëlische overheid bezig met de voorbereidingen van een oorlog in Gaza, met het leven van de inwoners van Gaza en het leven van de opgeroepen Israëlische burgers, als inzet.
