Ons Pukkelpopgroepje vormde een ketting van mensen die elkaar nooit eerder gezien hadden.
Zo had ik behalve Roadtotom ook gevraagd of Axel meeging, die op zijn beurt zijn ik-ben-verschrikkelijk-verliefd-op-je-maar-we-hebben-geen-relatie-want-binnenkort-ga-je-een-jaar-naar-het-buitenland-en-ik-wil-je-dan-niet-ontzettend-gaan-missen-achtige-net-niet-vriendin Freddie had meegenomen. Coole chick trouwens en definately one-of-the-guys, iets dat ik me besefte toen ze op de tweede festivalmorgen ineens keihard over de camping schreeuwde dat al haar tampons nat waren geworden in de regen. Dat voorafgegaan door diverse verwensingen.
Djono was een oude schoolmakker van Axel en heeft een lief soort woede tegenover de wereld en de mensheid in het bijzonder. Maar stiekem is ‘ie eigenlijk gewoon hartstikke aardig, al heeft ‘ie dat zelf niet altijd in de gaten. Djono had vervolgens weer twee maten uit het Roosendaalse meegenomen, luisterend naar de namen Alex en Marijn. Alex was een hard-rocker gone quiet en Marijn sprak 21 talen.
Pardon? U zei? Ja, één-en-twintig talen. Dat begon ooit in een zomervakantie met het aanleren van Japans, puur en alleen om zijn school te laten zien dat zijn slechte punten voor Frans en Duits niet de schuld waren van zijn luiheid, maar het resultaat van een uitermate belabberd onderwijssysteem. Niet dat ‘ie ooit in Japan is geweest trouwens, maar met Manga-films kom je al een heel eind.
Ik kon er echt niets aan doen. Maar ja, 21 talen. 愛.
