Een vrouw en een hond bezetten samen twee zitplaatsen in de stiltecoupé.
Een enkele keer blafte de hond zachtjes en ingetogen. De vrouw begon te praten. Even hoopte ik nog dat de vrouw tegen de hond zou zeggen dat deze zijn mond moest houden. Niets was minder waar.
De vrouw begon een ellenlang verhaal, daarbij af en toe een vraag stellend. De vrouw gaf er ook zelf telkens antwoord op. Zo werd het een levendige discussie, die de hond gelaten aanhoorde.
‘Woef’, blafte de hond vrijwel onhoorbaar toen de vrouw even pauzeerde in haar verhaal. Alsof hij tegen zijn baasje wilde zeggen dat ze in een stiltecoupé zat. Maar de vrouw luisterde niet. Zij herpakte zich en ging weer verder in haar monoloog.
