We moesten er vroeg uit, wilden we enigszins op tijd bij de communidade de Jamaraqua aankomen. Het was met het bootje van Pré immers wel een paar uurtjes varen over de Rio Tapajós. Ik moet toegeven: in een tropisch land is het best vreemd om wakker te worden als het nog donker is.
De boottocht was vooral rustig. Eens in de zoveel tijd moesten we stoppen om bij te tanken en respectievelijk iets te drinken dat op koffie leek of toestemming te vragen om het natuurreservaat binnen te varen.
De communidade de Jamaraqua is een kleine gemeenschap van een paar honderd mensen. De bewoners voorzien in hun behoeften door middel van kleinschalige landbouw en nijverheid. Zo exporteren de Jamaraquanen zelfgetapte, ruwe rubber. Een aantal van hen heeft daarnaast een baan in de grote stad, wat in dit geval Santarém is. Stromend water en riolering is er in Jamaraqua niet en de gemeenschap is pas sinds enkele maanden aangesloten op het electriciteitsnet.
We kwamen aan met onze eigen boodschappen, die door een bewoonster werd omgetoverd tot warme lunch. Jamaraqua heeft weliswaar een klein winkeltje, maar het is niet de bedoeling dat bezoekers daar te veel gebruik van maken. Het zou de tere balans in de zelfvoorzienendheid te veel vertstoren. Daarnaast: de winkelier moet telkens naar Alter-du-Chão varen om zijn voorraad aan te vullen. De winkelier vindt het nog al vreemd om die dan weer te verkopen aan bezoekers die daar zelf nota bene net vandaan komen. En gelijk heeft ‘ie.
Na een flinke en door het vochtige weer ook tamelijk vermoeiende wandeling door het Amazonewoud, lieten de bewoners ons hun rubberfabriek zien. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik wat de komst van electriciteit nu voor verandering teweeg had gebracht in de gemeenschap. In mijn naïviteit hoopte ik nog even op nobele antwoorden over studie en arbeidsproductiviteit. „mijn zus heeft een wasmachine gekocht en ik een tweede televisie”, Antwoordde de gids ons.
Zie je wel, mensen zijn overal het zelfde.
Lees verder “Communidade de Jamaraqua – zo 18 jan. 2009”
