De Debatleider – wo 10 juni 2009

 

Het Gespuis
Het Gespuis

 

Socrates had mij gevraagd of ik een debat wilde leiden. Weliswaar niet de Socrates, maar een circa 2500 jaar jonger exemplaar van wie de ouders het destijds een goed idee vonden om hun zoon te vernoemen naar de grondlegger van de filosofie.

Waar het aanvankelijk nog de bedoeling was het debat in het Vondelpark te houden, koos de organisatie er omwille van de ruimhartige regenval voor om uit te wijken naar Het Gespuis. Het was jaren geleden dat ik voor het laatst voet in dit voormalig linkse bolwerk, ingeklemd tussen coffeeshops en raamprostituees, had gezet.

Het Gespuis was ooit de thuisbasis voor DWARS, de in die dagen nog behoorlijk anarchistische jongerenorganisatie van GroenLinks. Het was in de tijd dat iedereen bij DWARS nog vegetariër was en ik mijn bammetjes met salami schuldbewust in een stil hoekje naar binnen werkte.

Hoofdhuurder van Het Gespuis was de ANJV, een ooit aan de CPN gelieerde jeugdbeweging die het communisme had overleefd. Naast DWARS woonden in het pand ook afdeling Amsterdam van de Jonge Socialisten, de Migrantenraad en de toen behoorlijk links te noemen Amsterdamse tak van de Jonge Democraten.

Het Gespuis, gelegen aan de Spuistraat 47a1, zit ingeklemd tussen coffeeshops en raamprostituees. Ooit, als jonge puber, belde ik per ongeluk bij het verkeerde adres, 47a aan. Er werd niet open gedaan. De prostituee van weleer zal wel druk geweest zijn met een klant. Of mij te jong gevonden hebben om me met geruststellende woorden naar binnen te loodsen. Gelukkig maar. Mijn tere jongensziel zou voor eeuwig gehavend zijn geweest. Ik kwam niet naar Amsterdam voor seks. Ik kwam naar de hoofdstad om de wereld radikaal te veranderen.

Ik heb dat bewuste weekeinde dat doel helaas niet mogen bereiken.

Homo Liber – di 20 febr. 2007

gejat van Mickey

Mickey was jarig en gaf een feestje. Een homofeestje, aan de Regulierdwarsstraat in Amsterdam.

Ik reisde af naar onze hoofdstad, waar het bier rijkelijk vloeide. Ik maakte kennis met de nieuwe scharrel van Mickey. „Waarom kwijl jij op mijn schoenen”, vroeg hij.

Ik kwam ook een wannabee-cassanova tegen. Hij deed zijn best, maar als teflon liet ik zijn avances van me afglijden. Het schijnt een grappig tafereel geweest te zijn.

De moeder van Mickey kreeg een handkus. Zijn vader maar niet. En rond een uur of drie, toen Mickey zijn nieuwe liefde naar huis wilde dragen, ging ik door naar de Exit. Ik moest de rest van de nacht immers nog overbruggen alvorens ik naar mijn werk kon afreizen.

Van een studentikoos type kreeg ik een slaapplaats aangeboden. Ik ging erop in. Slecht idee, beroerde keuze. Mickey kon er wel om lachen. „Amsterdam maakt het beest in jou los”, MSN’de hij. Ik mompelde iets onverstaanbaars in de richting van het beeldscherm.