Ik had een afspraak met Geurt Grosfeld. Hij is kwartiermaker voor onze ambitie om in 2018 culturele hoofdstad van Europa te worden. Het werd een diner mij Pols, een alleraardigst restaurantje aan de Halsstraat.
Alle denkbare facetten van het ons beiden zo dierbare onderwerp kwamen onder het genot van zorgvuldig uitgekozen gerechten en bijpassende drank aan bod. Waaronder één verhaal dat ik aan zoveel mogelijk mensen kwijt wil.
Het zit zo. Een week eerder at ik samen met Flip, een vriend, een vegetarische salade op het terras van een Australisch vleesrestaurant aan de Grote Markt. Enkele meters van ons verwijderd stond de statige OLV-kerk te schitteren in de zon. En hoe ik er precies op kwam, weet ik niet meer, maar plots riep ik, wijzend op de lege nissen in het kerkgebouw dat ze die beelden nu onderhand ook maar eens terug moesten zetten. Ik vind dat ons met beeldenstorm een groot cultureel onrecht is aangedaan dat ik het protestantse smaldeel van de stad nog altijd niet vergeven heb.
Laat dat liever, zei mijn tafelgenoot. Als we daar weer beelden gaan plaatsen komt er vast iemand op het idee om die opdracht te geven aan een moderne kunstenaar met als gevolg dat er allemaal moderne kunst in die nissen komt te staan. Flip keek me aan en zag dat hij een fout had begaan. Ik was helemaal weg van het idee.
Wat zou er mooier zijn om in het jaar dat de toren 500 jaar bestaat moderne kunstwerken van gerenommeerde kunstenaars terug te plaatsen in de nisjes waar ooit beeltenissen van heiligen hebben gestaan. Eindelijk, 444 jaar na de beeldenstorm, toch nog gerechtigheid. Een nieuwe beeldenstorm, maar dan niet één van vernietiging, maar één van creatie.
Geurt was gelijk enthousiast. En zo had ik mijn eerste ambassadeur voor een in mijn ogen mooi idee. Niet mijn idee, maar een idee. Een idee van iedereen die er werk van wil maken.