Het duurt nog een jaar voordat in de Verenigde Staten een nieuwe president wordt geïnstalleerd. Desondanks is het verkiezingscircus al in volle gang. Met een voorlopig hoogtepunt: de eerste voorverkiezingen in Iowa.
Afhankelijk van de expert die je spreekt, zijn de eerste voorverkiezingen in Iowa wel, of juist helemaal niet van doorslaggevend belang voor het succes van de kandidaat. Ik houd mezelf voor dat het wel erg belangrijk is, om vervolgens urenlang op CNN de binnendruppelende uitslagen te volgen.
Tevreden kon ik vaststellen dat Obama overtuigend gewonnen ha. En nog tevredener kon ik constateren dat Hillary Clinton niet als tweede, maar zelfs als derde uit de bus was gekomen. Een grote nederlaag.
Als ik de stemwijzer zou moeten volgen, was ik een aanhanger van de linkse, maar helaas enigszins protectionistische John Edwards. Clinton komt als tweede en Obama pas als derde uit de bus. Ik dicht Edawrds echter weinig kans toe, dus is de keuze tussen Obama en Clinton.
De keuze voor Obama is deels ingegeven door een keuze tegen Clinton. De eerder verschenen biografie van Bernstein over deze politica heeft voor mij eens te meer duidelijk gemaakt dat zij als politica niet integer is. Hillary Clinton is een machtspolitica zonder scrupules. En daar houdt ik niet van.
De keuze tussen Clinton en Obama is niet, zoals regelmatig gezegd wordt, de keuze tussen een neger of een vrouw. Het is hooguit het bewijs dat de Verenigde Staten op het punt van acceptatie een stuk verder zijn dan Nederland. En als er al mensen zijn die aanhanger zijn van Hillary Clinton, dan toch even het volgende. Een vrouw als machtigste man van de wereld, dat zou vooruitgang zijn. Maar niet als die vrouw vervolgens op met zo’n afkeurenswaardige wijze politiek bedrijft als al haar mannelijke voorgangers. Dat was volgens mij nooit de bedoeling van de vrouwenemancipatie. En vooruitgang is het sowieso niet.
Ik ga er nog altijd vanuit dat een toename van vrouwen in hoge functies leidt tot een andere, meer menselijke kijk op zaken. Maar wellicht is dat wel heel naïef geweest. Of, zoals Freek de Jonge het ooit zei: ‘als vrouwen steeds meer op mannen moeten lijken om een hoge positie te bereiken, dan wordt het alleen maar twee keer zo erg’. Zo bekeken is Hillary Clinton eigenlijk het tegenovergestelde van een geslaagd emancipatieproces.
