Ik had drie opties. Ik mocht weigeren, ik mocht op de kleine passen of ik mocht in plaats van mijn schoonzus mee naar de wedstrijd van NAC. Puur uit beleefdheid bood ik nog aan om op te passen, maar dat hoefde gelukkig niet.
Mijn broer en zijn vrouw hebben beiden een seizoenkaart voor Vak G. Vak G is, laat ik mij netjes uitdrukken, het vak van de harde kern. En laten we wel wezen, de ultieme voetbalervaring kun je alleen maar meemaken in een vak waarbij je altijd wel het risico loopt een knokpart…, ik bedoel, meningsverschil mee te maken.
En dus ging ik met mijn broer naar de wedstrijd NAC – Heereveen. Waar ik getuige was van een wonderbaarlijke metamorfose. En dan heb ik het even niet over het feit dat NAC de wedstrijd won, laten we eerlijk zijn, dat maken we de laatste tijd wel vaker mee in Breda, nee mijn broer onderging zelf een metamorfose.
De gedaanteverandering was er één die je wel eens ziet wanneer je voor het eerst bij iemand in de auto stapt. Plots blijkt de zo zachtmoedige persoon die je zo goed dacht te kennen, ineens te veranderen in een egocentrisch verkeersmonster. Evenzo bij mijn broer, doorgaans toch een tamelijk rustige en vriendelijke jongen. Broerlief begon te schreeuwen, te schelden en te tieren. Als het aan hem gelegen had, was de scheidsrechter die avond al tien keer in de singel gedumpt. Nu moet ik zeggen dat ook ik de indruk had dat de scheids nogal duidelijk in het voordeel van de tegenstander floot, maar mijn broer wist, met bijbehorende stemverheffing, werkelijk elke beslissing in twijfel te trekken. En, wellicht ten overvloede, ook de grensrechter had natuurlijk het gezichtsvermogen van de kont van een stekeblind paard.
Dat NAC uiteindelijk toch met 4-2 gewonnen heeft, mag, gezien het commentaar van mijn broer, dan ook alleszins een wonder genoemd worden. En ik heb me negentig minuten lang kostelijk vermaakt.