Vrolijk en vrijzinnig zijn we, wij GroenLinkser. Maar soms ook een beetje defensief. Dat bleek bij de lange discussie over het eenduidig ontslagrecht en de verhoging en verkorting van de WW.
De principiële vraag die voorlag was eigenlijk de volgende: zorgen we dat iedereen die moeilijk aan een baan kan komen, terugvalt in een uitkering van 70% van het laatstverdiende loon en na drie jaar in de bijstand terechtkomt, of zorgen we ervoor dat mensen die hun baan verliezen een jaar lang kunnen zoeken naar iets niets, tegen een hogere WW-uitkering, en na dat jaar via de gemeente een participatiecontract krijgen aangeboden voor minstens het minimum loon, wat GroenLinks en passant trouwens ook nog eens flink verhoogd.
Een participatiecontract kan trouwens van alles zijn, van scholing en een nieuwe baan tot aan vrijwilligerswerk en zorgtaken. Dat alles afhankelijk van de capaciteit van de desbetreffende persoon. Een grote groep was het niet eens met de veranderde voorstellen, maar eerlijk gezegd snap ik niet hoe mensen het huidige sociale stelsel, dat een hoop mensen nog steeds uitsluit, kunnen verdedigen. De voorstellen van GroenLinks zorgen er voor dat mensen weer meedoen; dat niemand meer in de bijstand hoeft te komen. Linkser kan volgens mij niet en ik ben erg blij dat een ruime meerderheid de voorstellen uit het concept-verkiezingsprogramma dan ook overnam.
Het middaggedeelte was gereserveerd voor de samenstelling van de kandidatenlijst. Volgens een zeer democratische, maar tijdrovende nieuwe procedure, had het congres de mogelijkheid om de lijstvolgorde helemaal zelf te bepaln, nadat de kandidatencommissie de geschiktheid van de kandidatn per blok (koplijst, opvolgingsplaatsen etc.) had bepaald. Het systeem met stemkastjes zorgde voor een eerlijke telling, maar ook voor de nodige vertraging omdat het telkens ruim een minuut duurde voordat de computer alle stemmen juist had berekend. Daar komt nog eens bij dat voor bijna elke plaats twee keer gestemd moest worden, omdat een kandidaat wel een absolute meerderheid moet halen.
Gelukkig is er naast het spannendste en het meest langdradige, ook altijd nog een meest aandoenlijk moment. Dat gebeurde bij de, overigens geweldige, speech van Femke Halsema. Terwijl haar vriend druk bezig was met filmen, liep zoontje Bruno steeds een stapje dichter naar Femke toe totdat hij ineens op het podium, naast mamma stond. Tweelingzus Suzy liep er achteraan. Lichtelijk gegeneerd liet Femke een vertederd congres even alleen om aandacht aan haar kroost te kunnen besteden. Volgens mij typeert GroenLinks die gebeurtenis nog wel het meest. De vrolijke vrijzinnigheid waarmee we alles doen.
