Her jaar 2007 wordt in Breda het jaar van het grote cultuurdebat. Inwoners, cultuurinstellingen, kunstenaars, musici, theatermakers, dansers en dichters; iedereen die iets met cultuur doet of er in geïnteresseerd is, kan meepraten over de culturele aspiraties van de stad. Dat krijg je als GroenLinks in de coalitie zit.
De aftrap van het debat vond plaats in de raadscommissie. Op basis van een plan van aanpak van de speciaal hiervoor gevraagde ’trekker’ Geert Geursveld. Het stuk leverde zelf al meteen discussie op, vanwege een korte en vrij irrelevante passaqge waarin stond dat er tussen 1980 en 1995 in Breda niets gebeurde op cultureel vlak. Sommige commissieleden vonden het wat kort door de bocht, maar de opmerking bevatte wel degelijk een kern van waarheid. In die periode ontstond weinig nieuws en bloedde veel van het oude dood.
Ik maakte me in de commissie sterk voor de avant garde. Te vaak vervallen culturele discussies in grote verhandelingen over de positieve economische spin-off die cultuur kan hebben. Het levensgrote risico van die gedachte is, dat alleen voor economisch aantrekkelijke cultuur nog aandacht en geld beschikbaar is. Cultuur mag economisch rendement hebben, maar dat mag geen leidend criterium worden in de visie op de culturele toekomst van de stad. L’art pour l’art.
Er is in de vorige periode met heel wat vergezichten gesmeten. Zo hadden we het Soho van Breda, het Montmartre aan de Mark en een tripple-O campus voor de creatieve industrie. Vergezichten waarbij schilders op warme zomeravonden met ezel en al op de stoep voor hun woning hun kunstwerken maakten en dichters op elke straathoek hun verzen declameerden. Deze vergezichten hadden een dramatisch gebrek aan realiteitszin. Wie cultuur beschouwt als instrument voor het economisch beleid, vergrijpt zich aan een waardevol goed.
Alles van waarde is weerloos, schreef Lucebert. We moeten bewijzen dat dat in Breda niet zo is.
Eén gedachte over “Homo Culturalis – wo 28 febr. 2007”